MALAY

R v Bailif [2010] ACTSC 54 (21 Jun 2010)


AKTA HAK MANUSIA

 R v ALEXANDER MARCEL Andre SEBASTIAN BARKER BAILIF [2010] ACTSC 54 (21 Jun 2010)



UNDANG-UNDANG JENAYAH kecergasan ─ ─ mengaku tidak layak untuk mengaku akan ditentukan pada imbangan kebarangkalian ─ kecergasan untuk mengaku berbeza daripada liabiliti jenayah ─ tertuduh didapati sesuai untuk mengaku.
UNDANG-UNDANG JENAYAH ─ ujian untuk kecergasan untuk merayu ─ ada keperluan untuk tanah rasional untuk mencabar juri tertentu ─ ada keperluan untuk tertuduh memahami formaliti mahkamah atau untuk memberi perhatian terus ─ tertuduh memerlukan keupayaan untuk membentangkan pembelaan betul tetapi tidak dapat hadir pertahanan ─ tertuduh tidak layak merayu hanya kerana tingkah laku yang mengganggu aliran prosiding; ketidakupayaan untuk mempunyai secara baik, hubungan kepercayaan dengan peguam; pelantikan penjaga dengan kuasa berhubung dengan isu-isu undang-undang; khayalan, walaupun berkaitan dengan hal perkara percubaan ─ tertuduh tidak layak untuk mengaku sahaja kerana pertahanan mungkin telah dibentangkan lebih baik dengan kapasiti mental yang berlainan atau telah dibentangkan bertentangan dengan kepentingan tertuduh yang terbaik.
UNDANG-UNDANG JENAYAH ─ kecergasan untuk merayu ─ ─ bukti kelakuan tertuduh semasa kecergasan untuk merayu pendengaran boleh diambil kira.
UNDANG-UNDANG JENAYAH ─ permohonan untuk menamatkan kecergasan untuk merayu penyiasatan dan menolak tuduhan atas alasan menghukum tertuduh tidak sesuai kerana sifat remeh pertuduhan atau sifat kemerosotan mental tertuduh ─ menjaga harta dengan sengaja merosakkan tidak remeh ─ permohonan untuk menamatkan kecergasan untuk mengaku siasatan ditolak.


Kanun Jenayah 2002 (ACT), ss 43 (1), 28
Akta Jenayah 1900 (ACT), ss 311, 315, 312, 321
Kesihatan Mental (Rawatan dan Penjagaan) 1994 (ACT), ss 68, 28
Akta Hak Asasi Manusia 2004 (ACT), ss 21, 31, 34
Penjagaan dan Pengurusan Harta Akta 1991 (ACT), ss 4, 5, 7, 7B, 11

Penyata Penjelasan untuk Kesihatan Mental (Rawatan dan Penjagaan) Rang Undang-Undang 1994
Penyata Penjelasan untuk Kesihatan Mental (Rawatan dan Penjagaan) (Pindaan) 1999
Penyata Penjelasan untuk Rang Undang-undang Jenayah Pindaan 2004 (No. 4)


Clark v The Queen [2008] NSWCCA 122 (2008) 185 A CRIM R 1
Eastman v The Queen [2000] HCA 29; (2000) 203 CLR 1
Kesavarajah v The Queen [1994] HCA 41; (1994) 181 CLR 230
Ngatayi v The Queen [1980] HCA 18; (1980) 147 CLR 1
 R v Dashwood [1943] 1 KB
 R v Presser [1958] VicRp 9; [1958] ALR 248
 R v Pritchard [1836] Engr 540; (1836) 173 ER 135
 R v Rivkin [2004] NSWCCA 7; (2004) 59 NSWLR 284
 R v Steurer (2009) 3 ACTLR 272
 R v Swain (1991) 63 CCC (3d) 481
 R v Taylor (1993) 77 CCC (3d) 551


















No SCC 139 2009






Hakim: Penfold J
Mahkamah Agung AKTA
Tarikh: 21 Jun 2010
DALAM MAHKAMAH SUPREME OF THE)
) No SCC 139 2009
Australian Capital Territory)


 R

v

ALEXANDER MARCEL Andre SEBASTIAN BARKER BAILIF








ORDER

Hakim: Penfold J
Tarikh: 21 Jun 2010
Tempat: Kuala Lumpur

Mahkamah mendapati bahawa:


1. Alexander Marcel André Sebastian Barker Bailif layak untuk merayu kepada tuduhan bahawa pada 30 Januari 2009, dia dengan sengaja menyebabkan kerosakan kepada harta.

Pengenalan

1. Alexander Marcel André Sebastian Barker Bailif (yang kadang-kadang hilang oleh Bayliff nama keluarga atau Bayliss) telah didakwa dengan satu tuduhan dengan sengaja merosakkan harta pada 30 Januari 2009. Dakwaan bahawa Encik Bailif mempunyai hujah dengan Gerald Frank tentang struktur Encik Bailif telah membina di luar harta diuruskan oleh Encik Frank bagi pihak Pusat Lelaki Canberra. Hujah ini menjadi panas dan Encik Bailif jatuh batu besar ke hadapan dan kemudian cermin belakang kereta yang Encik Frank telah tiba di, merosakkan kedua-dua cermin depan.
2. Pertuduhan itu timbul di bawah s 403 (1) Kanun Jenayah 2002 (ACT), dan membawa hukuman maksimum 1,000 unit penalti dan 10 tahun penjara.

Proses mahkamah
Perintah untuk forensik penilaian kesihatan mental


3. Pada 2 April 2009 Mr Bailif telah dilakukan untuk perbicaraan di Mahkamah Agung. Refshauge J dikhaskan untuk siasatan isu kesesuaiannya untuk mengaku, dan memerintahkan bahawa Encik Bailif diperiksa oleh pakar psikiatri untuk menangani kesesuaiannya untuk merayu di bawah s 311 Akta Jenayah Akta 1900 (ACT) (dinyatakan dalam Lampiran kepada penghakiman ini) .
Permohonan bagi penentuan kelayakan untuk merayu


4. Sesuatu permohonan untuk penentuan kelayakan Encik Bailif 's merayu di bawah s 311 Akta Jenayah itu datang di hadapan saya pada 14 September 2009. Peguam yang bertindak bagi Encik Bailif 'pihak s, tetapi yang diarahkan oleh Peguambela Awam AKTA yang pada masa itu Encik Bailif' penjaga undang-undang s di bawah Perintah Penjagaan kecemasan, mencari suatu perintah di bawah s 315 (4) Akta Jenayah (juga yang dinyatakan dalam Lampiran). Peruntukan yang membenarkan mahkamah untuk menamatkan kecergasan untuk merayu penyiasatan dan menolak pertuduhan itu jika ia berpendapat bahawa menghukum tertuduh bagi kesalahan itu tidak sesuai kerana sifat remeh pertuduhan atau sifat kemerosotan mental tertuduh. Dengan mengambil kira sifat tuduhan tertentu, saya menolak untuk mengambil apa-apa langkah tanpa diberi pertimbangan sewajarnya kepada keterangan mengenai apa-apa kemerosotan mental yang dialami oleh Encik Bailif.
5. Beberapa dokumen yang berkaitan dengan kesihatan mental Encik Bailif 's telah dikemukakan kepada saya, dan peguam menjemput saya untuk menganggap mereka secara mendalam. Dalam susunan kronologi, dokumen tersebut adalah seperti berikut:
(A)
Laporan Dr George Graham bertarikh 24 Ogos 2003.
(B)
Penghakiman Crispin J, R v Bailif [2004] ACTSC 42 (9 Jun 2004)
(C)
Laporan Dr George Graham bertarikh 23 Julai 2004.
(D)
Forensik Perkhidmatan Kesihatan Mental laporan AKTA bertarikh 11 November 2004.
(E)
Forensik Perkhidmatan Kesihatan Mental laporan AKTA bertarikh 17 Jun 2005.
(F)
Laporan Dr George Graham bertarikh 29 Mei 2006.
(G)
Forensik Perkhidmatan Kesihatan Mental laporan AKTA bertarikh 29 Mei 2008.
(H)
Laporan Dr Leonard Lambeth dan Cik Natasha Shott bertarikh 22 Mei 2009.
(I)
Laporan Dr George Graham bertarikh 7 Ogos 2009.

6. Selain itu, Dr Lambeth memberi keterangan dalam perbicaraan pada 14 September 2009.
7. Dr George, Dr Lambeth dan Cik Shott bekerja dengan Perkhidmatan Forensik, Akta Kesihatan Mental masing-masing sebagai Pakar Perunding Psikiatri, Psikiatri Forensik, Psikologi a.
8. Selepas perbicaraan, pada 15 Disember 2009, peguam yang bertindak bagi pihak Encik Bailif, dengan persetujuan, membuat salinan Perintah Penjagaan baru yang dibuat pada 27 Oktober 2009, dan permohonan dibuat dalam jangkaan supaya dimasukkan ke dalam bukti bertulis. Peguam bagi Pengarah Pendakwaan Awam tidak membuat apa-apa penghujahan dalam jawapan, dan Perintah Penjagaan yang dimasukkan ke dalam keterangan.

Ujian untuk kecergasan untuk merayu

9. Seksyen 311 Akta Jenayah yang menetapkan kriteria untuk menentukan sama ada seseorang itu layak untuk mengaku, dan s 312 Akta itu menetapkan sifat siasatan dan kesungguhan. Kedua-dua bahagian ini adalah seperti yang dinyatakan dalam Lampiran. Secara ringkasnya:
(A) Seseorang itu dianggap sebagai sesuai untuk mengaku.
(B) anggapan ini dipatahkan jika ia ditubuhkan bahawa seseorang itu tidak layak untuk mengaku.
(C) Seseorang yang tidak layak untuk mengaku jika proses mental beliau yang bercelaru atau terjejas itu bahawa orang yang tidak dapat memahami, atau mengambil bahagian dengan betul, pelbagai unsur-unsur yang dinyatakan proses jenayah biasa.
(D) Persoalan kecergasan untuk merayu adalah satu persoalan fakta yang diputuskan berdasarkan imbangan kebarangkalian, dengan tidak ada pihak yang mengandungi beban pembuktian.
10. Saya perhatikan bahawa persoalan sebenar bagi keputusan di bawah s 312 ialah sama ada seseorang itu tidak layak untuk bercakap, kerana dalam ketiadaan apa-apa mencari anggapan kecergasan akan beroperasi. Kenyataan bahawa kecergasan untuk mengaku akan diputuskan berdasarkan imbangan kebarangkalian Oleh itu, adalah tidak membantu dan boleh dalam beberapa kes sukar untuk memohon.
11. Dua daripada dokumen-dokumen yang diterima di alamat bukti s 311 (1) kriteria khusus, manakala yang lain telah disediakan untuk tujuan selain daripada kecergasan untuk merayu penentuan. Saya merumuskan laporan bertulis, dan keterangan lisan Dr Lambeth, di bawah. Tidak ada soalan kehilangan ingatan dalam kes ini, jadi s 311 (2) adalah tidak relevan.
12. Ia adalah penting dalam penyiasatan ini perlu diingat perbezaan antara Encik Bailif 's kecergasan untuk merayu kepada pertuduhan terhadap orang itu, dan Encik Bailif' tanggungjawab jenayah bagi kesalahan yang dikenakan (ditentukan di bawah s 28 Kanun Jenayah 2002 (ACT) , yang dinyatakan dalam Lampiran). Kedua-dua isu yang seolah-olah telah conflated beberapa kali oleh peserta dalam penyiasatan ini.
13. Semasa penyiasatan hanya berkaitan dengan kecergasan Encik Bailif 's untuk mengaku, dan tidak mempunyai implikasi langsung untuk hasil mana-mana perbicaraan berikutnya atau pendengaran. Khususnya, mendapati bahawa Encik Bailif layak untuk mengaku tidak menolak dapatan kemudiannya bahawa dia tidak bersalah atas kesalahan yang dipertuduhkan oleh sebab kemerosotan mental (lihat Akta Jenayah s 321).

Proses penilaian
Keterangan pakar

Laporan Dr George Graham (24 Ogos 2003)


14. Laporan ini disediakan dalam konteks tuduhan serangan berpunca daripada insiden di pusat membeli-belah pada Februari 2003. Dr George digambarkan temu bual dengan Encik Bailif seperti berikut:
Bentuk pemikiran beliau adalah mengikut keadaan dan tangen. Beliau dipamerkan tekanan bersuara dan penerbangan idea. Pada masa-masa, persatuan itu adalah tidak logik. Beliau muncul untuk meluahkan idea delusional. Beliau menunjukkan kebesaran berkenaan dengan idea-idea yang beliau telah menyebarkan. Kursus temuduga mengambil masa dua jam dan pada masa ini, dia hampir tidak menarik nafas. Saya telah dapat menimbulkan soalan kepadanya lebih, mungkin, lima minit dua jam. Kesan beliau responsif. Dia tersenyum dengan mudah dan, secara amnya, mesra. Beliau mengawal keadaan semasa temuduga.

15. Dr George berkata diagnosis Gangguan Mental Organik (menggabungkan perubahan dalam kognisi, perasaan dan personaliti), gangguan bipolar afektif, dan mungkin unsur-unsur gangguan tiruan. Gangguan ini telah banyak menyumbang kepada oleh kecederaan otak yang dialami dalam kemalangan kereta pada tahun 1985.
16. Mengenai kesesuaian Mr Bailif 's untuk mengaku, Dr George mendapati bahawa Encik Bailif tidak memahami sifat pertuduhan terhadap orang itu (kini disebut dalam s 311 (1) (a) Akta Jenayah), tetapi akan mempunyai masalah dengan aspek-aspek lain proses jenayah sekarang yang disebut dalam perenggan 311 (1) (b), (c), (d), (e) dan (f). Berhubung dengan setiap unsur-unsur ini, Dr George berdasarkan kesimpulan sebahagian besarnya Encik Bailif 'bentuk pemikiran s, khususnya persatuan itu tidak logik dan corak asas delusional pemikiran; Encik Bailif' s kecenderungan untuk menguasai mana-mana perbualan, dan untuk mengganggu, juga seolah-olah untuk mempengaruhi kesimpulan Dr George mengenai ketidakupayaan Encik Bailif 's untuk memahami perjalanan prosiding itu, dan mengarahkan mana-mana wakil beliau terlibat.
 R v Bailif [2004] ACTSC 42 (9 Jun 2004), Crispin J


17. Berikutan penilaian Dr George bahawa Encik Bailif tidak layak untuk merayu kepada caj serangan yang timbul daripada kejadian pusat membeli-belah pada bulan Februari 2003 (lihat [14] di atas), Kesihatan Tribunal Mental ditentukan bahawa Encik Bailif tidak layak merayu kepada pertuduhan itu dan tidak mungkin untuk menjadi patut untuk merayu dalam tempoh 12 bulan. Pada bulan Mei 2004 Crispin J mempengerusikan pendengaran khas berhubung dengan pertuduhan. Pada bulan Jun 2004, beliau mendapati bahawa Encik Bailif telah terlibat dalam perlakuan yang diperlukan untuk membentuk kesalahan menyerang, dan mengarahkan Mr Bailif mengemukakan dirinya kepada Tribunal untuk membolehkan ia membuat suatu perintah rawatan. Dalam perjalanan penghakimannya Crispin J mengkaji beberapa penilaian awal keadaan Encik Bailif 's, dan juga membuat beberapa komen yang lebih umum mengenai proses itu di tempat di bawah undang-undang AKTA untuk berurusan dengan kesalahan yang kurang serius yang didakwa terhadap orang-orang yang tidak layak untuk merayu. Walau bagaimanapun, Crispin J tidak perlu, dan tidak, alamat sama ada keadaan mental Encik Bailif yang menyebabkan beliau tidak layak untuk bercakap dengan merujuk kepada ujian kerana tidak layak untuk mengaku kemudian dibentangkan di s 68 (3) (a) hingga (f ) Kesihatan Mental (Rawatan dan Penjagaan) 1994 (Akta) (lihat Lampiran). Mereka ujian adalah untuk kesan yang sama seperti ujian yang dijumpai di dalam s 311 Akta Jenayah, tetapi pada tahun 2004 mereka telah digunakan oleh Tribunal Kesihatan Mental dan bukannya mahkamah.
Laporan Dr George Graham (23 Julai 2004)


18. Laporan ini telah disediakan oleh Dr George berhubung dengan sama ada suatu perintah yang boleh dibuat di bawah Kesihatan Mental (Rawatan dan Penjagaan) 1994 (ACT), walaupun ia tidak jelas sama ada Dr George telah mempertimbangkan untuk kesihatan mental atau perintah rawatan. Antara perkara-perkara lain, Dr George dianggap sifat dan keseriusan penyakit Encik Bailif 's mental atau disfungsi mental, keperluan berbangkit untuk rawatan atau penjagaan, sifat apa-apa yang sesuai atau perlu rawatan, program, kaunseling atau sokongan klinikal, dan sama ada Encik Bailif mampu untuk mengizinkan rawatan psikiatri, penjagaan atau sokongan. Seperti pada tahun 2003, Encik Bailif seolah-olah telah dimonopoli perbualan. Beliau telah dipertikaikan diagnosis sebelumnya Dr George gangguan bipolar, dan kesimpulan bahawa dia mengalami apa-apa penyakit mental atau penyakit mental. Sekali lagi, Dr George berkata "penerbangan idea-idea", tekanan bersuara, kebesaran idea, mood tinggi, kesan yang responsif, dan mungkin pemikiran delusional. Dr George dilaporkan tanggapan bahawa Encik Bailif tidak mengalami penyakit mental yang terdiri daripada gangguan mood dalam persatuan dengan kerosakan otak terlebih dahulu. Beliau berkata keengganan Encik Bailif 's untuk menerima ubat-ubatan tetapi mencadangkan bahawa beliau kerjasama mungkin diperolehi dengan "mencukupi psiko-pendidikan dan hubungan yang baik dengan doktor yang merawat beliau".
Laporan Perkhidmatan Forensik AKTA Kesihatan Mental (11 November 2004)


19. Laporan ini disediakan atas permintaan AKTA Kesihatan Mental Tribunal, dan yang berkaitan untuk menghadiri mesyuarat Encik Bailif 's dengan Komuniti Forensik Kesihatan Mental Pengurusan untuk membincangkan manfaat secara sukarela menerima ubat mood-stabil beliau seperti yang disyorkan oleh Dr George pada bulan Julai 2004 . Encik Bailif kepada ahli-ahli pasukan yang walaupun petunjuk kepada Dr George pada bulan Julai, dia tidak pernah berniat untuk mengambil apa-apa ubat, dan bahawa dia tidak akan trialling apa-apa. Encik Bailif tidak dapat melihat apa-apa faedah tertentu dalam mengelakkan "altercations berterusan dengan undang-undang" beliau, sejak tangkapan dan walaupun tempoh itu dalam jagaan tidak mengganggu dia. Dia tidak melihat tingkah laku sebagai bermasalah, dan tidak menunjukkan kesediaan untuk mengubah tingkah laku beliau bersalah.
Laporan Perkhidmatan Forensik AKTA Kesihatan Mental (17 Jun 2005)


20. Laporan ini adalah berkaitan dengan urusan Encik Bailif 's dengan Perkhidmatan Outreach Community Forensik dalam tempoh enam bulan selepas dia muncul di hadapan Tribunal Kesihatan Mental pada November 2004. Walaupun kemungkinan dua hala perbualan dengan Mr Bailif telah ditubuhkan, Encik Bailif terus menguasai perbualan. Pasukan itu berkata konsep dibesar-besarkan diri penting, rasa melambung kelayakan, sifat narcissistic, idea-idea kehebatan, penetapan mengenai perkara-perkara undang-undang, empati sedikit dan kegagalan untuk mempertimbangkan akibat kelakuannya. Encik Bailif menegaskan bahawa tingkah laku adalah hasil daripada kerosakan otak.
21. Dalam ketiadaan mana-mana perjanjian oleh Encik Bailif mengambil ubat mood-stabil, pasukan yang ditawarkan motivasi temu duga dan teknik kaunseling, tetapi dilaporkan tiada keuntungan yang besar ke atas kira-kira lapan bulan perkhidmatan. Pasukan yang disyorkan pertimbangan Rawatan Perintah jika Encik Bailif tidak bersetuju dengan rawatan secara sukarela dengan penstabil mood. Pasukan itu berkata bahawa Encik Bailif tidak memenuhi kriteria untuk kerja-kerja pasukan, yang merujuk antara lain kepada risiko serius semula bersalah, dan membebaskannya daripada Perkhidmatan.
Laporan Dr George Graham (29 Mei 2006)


22. Laporan ini telah disediakan berikutan permintaan Gray J bahawa Encik Bailif menjalani penilaian psikiatri; penilaian telah diminta dalam konteks pertuduhan terhadap Encik Bailif yang timbul daripada insiden di satu lagi pusat membeli-belah.
23. Dr George mengkaji beberapa dokumen, termasuk dua laporan sebelumnya psikiatri dan Jun 2005 laporan oleh Perkhidmatan Forensik Mental pasukan Kesihatan. Beliau merujuk kepada diagnosis asalnya Gangguan Mental organik, Bipolar Affective Disorder dan Gangguan buatan mungkin, dan berkata sumbangan yang dibuat oleh kecederaan otak Encik Bailif 's menyebabkan kerosakan otak hadapan. Beliau memetik Dr Greg Hugh, seorang pakar psikiatri dengan Darwin Bandar Mental Perkhidmatan Kesihatan, yang melihat Mr Bailif pada Januari 1999 dan melaporkan bahawa Encik Bailif akan terdedah kepada "konflik lebih lanjut dengan undang-undang dan boleh, mungkin, tempat orang lain pada risiko memandangkan sejarah beliau sesuai disinhibition, kebesaran, ideation menindas dan kegembiraan jelas di overstepping sempadan sosial diterima ".
24. Dr George diadakan untuk diagnosis yang lebih awal keadaan Encik Bailif 's, tetapi tidak menangani persoalan kesesuaiannya untuk merayu. Bagaimanapun, beliau menyatakan beberapa ketidakpastian mengenai kesan Gangguan Personaliti organik dan sindrom lobus frontal masing-masing ke atas tingkah laku Encik Bailif 's. Sebagai sebahagian daripada diagnosis, Dr George memberi penerangan terperinci tentang Gangguan Personaliti organik dan penilaian Encik Bailif dengan merujuk kepada perihal itu. Banyak bahan yang diulang dalam Laporan 2009 Dr Lambeth dan disebut di [27] di bawah. Kedua-dua perihal Gangguan Personaliti organik nampaknya telah diambil dari sumber yang sama dengan benda yang sedikit berbeza dan ketinggalan; penilaian khusus Dr Lambeth ini Encik Bailif dalam konteks ini juga sangat serupa dengan Dr George.
Laporan Dr George Graham (29 Mei 2008)


25. Dr George menegaskan bahawa ini adalah penilaian keempat Encik Bailif. Penerangan tentang tingkah laku Encik Bailif 's pada sesi temu bual menunjukkan tiada perubahan dari persembahan sebelumnya. Diagnosis Dr George pada dasarnya yang sama.
Laporan dan keterangan Dr Lambeth (22 Mei 2009)


26. Dr Lambeth melaporkan bahawa dia dan Cik Shott menyaksikan Mr Bailif pada 28 Mei 2009 (tarikh laporan dan mesyuarat Encik Bailif 's dengan Dr Lambeth dan Cik Shott tidak boleh kedua-duanya betul, tetapi ia tidak jelas di mana tarikh tidak betul). Dr Lambeth diterangkan Encik Bailif seperti berikut:
Tiada pergerakan yang tidak normal dan kedudukan beliau adalah normal dan tenang. Beliau cenderung untuk merawat temuduga seolah-olah ia satu peluang untuk mendidik penemubual (Dr. Lambeth dan Natasha Shott) mengenai undang-undang, kerosakan otak dan banyak mata pelajaran lain. Beliau membuat hubungan mata yang adil dan secara amnya koperasi. Kesan beliau adalah cetek, labil dan ada kalanya bodoh. Perasaan beliau agak luas dan euphoric dengan hanya marah sedikit. Ucapan telah digambarkan sebagai tekanan, menyeleweng, samar-samar, keadaan, diri rujukan, lebih elaborative, metafora dengan persatuan-persatuan yang longgar dan penerbangan idea. Suara adalah normal. Tiada bukti gangguan persepsi. Beliau dipaparkan beberapa pemikiran paranoid dan agak hebat. Beliau sedar dan berjaga-jaga sepenuhnya dan cukup berorientasikan dalam masa, tempat dan orang. Walaupun beliau dipaparkan gambaran tentang hakikat kerosakan otak, tidak ada bukti gambaran tentang kesan-kesan tingkah laku kepada orang lain. Penghakiman telah teruk terjejas. Beliau muncul untuk menjadi seorang insan purata di atas, tetapi ini akan memerlukan pengesahan oleh ujian rasmi yang akan menjadi sukar.

27. Dr Lambeth disahkan Mr Bailif sebagai mengidap Gangguan mental organik dengan gejala lobus kebanyakannya hadapan, yang telah menyebabkan "apa yang terbaik boleh digambarkan sebagai Gangguan Personaliti organik". Dr Lambeth menyifatkan gejala gangguan itu, dan tanda-tanda Encik Bailif 's, seperti berikut (ini adalah bahan yang hampir sama dengan Mei 2006 laporan Dr George disebut pada [24] di atas):
Seseorang yang mengalami Gangguan Personaliti organik biasanya menunjukkan keupayaan dikurangkan untuk bertahan dengan aktiviti-aktiviti matlamat diarahkan; terutamanya mereka yang terlibat dengan tempoh yang lebih lama dan kepuasan ditangguhkan. Terdapat tingkah laku emosi biasanya diubah dicirikan oleh Kelabilan emosi, cetek dan tidak diingini keriangan (keghairahan, kelucuan tidak sesuai) atau sebagai alternatif, cepat marah atau singkat ledakan kemarahan atau pencerobohan. Terdapat juga biasanya ungkapan keperluan dan dorongan tanpa mengambil kira kesan-kesan atau konvensyen sosial. Gangguan kognitif adalah perkara biasa. Ada boleh menjadi perubahan yang ditandakan bagi kadar dan aliran pengeluaran bahasa. Perubahan tingkah laku seksual juga boleh berlaku. Keghairahan dalam Gangguan Personaliti organik boleh meniru hypomania, tetapi ia berkata bahawa kegembiraan yang benar adalah tidak ada dan pesakit mungkin mengaku tidak berasa gembira seperti itu. Sindrom lobus frontal sering dikaitkan dengan sikap acuh tak acuh dan sikap tidak peduli dan ini boleh dicirikan oleh kekurangan kebimbangan untuk acara-acara dalam persekitaran terdekat. Konflik dengan undang-undang adalah perkara biasa kerana tingkah laku yang tidak sesuai secara umum. Keupayaan untuk menjangka kesan sosial atau undang-undang tindakan seseorang biasanya berkurangan. Encik Bailif membentangkan pada ketika ini sebagai mempunyai unsur-unsur ketara sindrom lobus hadapan. Terdapat pasti komponen afektif yang berkaitan dengan persembahan amnya sepanjang masa dan dia sentiasa dipamerkan ucapan tekanan dan penerbangan idea, tetapi sekali lagi gangguan dalam aliran ucapan boleh berlaku dalam Gangguan Personaliti Organik. Terdapat sejarah keluarga Gangguan bipolar. Ia tidak mustahil bahawa Encik Bayliff boleh [mempunyai] komponen berfungsi afektif kepada ungkapan gejala itu, yang telah muncul dari masa ke masa untuk menjadi ketara lobus frontal dalam asal.

28. Laporan bertulis Dr Lambeth menyimpulkan bahawa Encik Bailif tidak layak untuk bercakap dengan merujuk kepada kriteria yang dinyatakan dalam perenggan 311 (1) (b), (d), (e) dan (f), tetapi tidak memberikan apa-apa penjelasan di luar umum kenyataan bahawa proses mental Encik Bailif 's terjejas kerana Gangguan Personaliti kronik organik dan Sindrom lobus frontal.
29. Pada kecergasan untuk merayu pendengaran, Dr Lambeth berkembang pada pandangan-pandangan ini dalam peperiksaan ketua dan pemeriksaan balas. Keterangan lisan beliau disebut di dalam perbincangan mengenai pelbagai perenggan s 311 (1).
Laporan Dr George Graham (7 Ogos 2009)


30. Dr George bercakap dengan Mr Bailif sekitar bulan Ogos 2009 di berkaitan dengan caj semasa, tetapi kesimpulan seolah-olah ditujukan kepada sama ada Rawatan Order perlu dibuat, atau mungkin dilanjutkan, berhubung dengan Encik Bailif. Dr George mendapati Encik Bailif untuk kerjasama dan memahami implikasi daripada penilaian yang dijalankan oleh Dr George. Pemikiran beliau telah tidak teratur sehingga ke tahap yang mewajarkan dapatan gangguan pemikiran formal. Beliau pada masa yang bodoh tetapi baik-kejam, dan tidak seolah-olah tertekan atau mengalami sebarang gangguan kemurungan ketara mood. Walaupun jelas kecerdasan yang tinggi, Encik Bailif dipaparkan penghakiman miskin dan wawasan. Dr George disahkan menghidap penyakit sebelum ini Encik Bailif 's organik mental, dengan komponen lobus frontal ketara. Beliau berkata bahawa Encik Bailif "layak untuk disahkan menghidap penyakit mental" dan membentangkan sebagai "kronik bercelaru mental". Dr George sangat disyorkan bahawa Encik Bailif harus diletakkan pada ubat suntikan, dan menyatakan kepercayaan bahawa terdapat alasan yang mencukupi untuk Rawatan Order. Beliau tidak menganggap kecergasan Encik Bailif 's untuk merayu.
Comments on keterangan pakar


31. Hanya satu laporan yang dikemukakan kepada Encik Bailif khusus ditangani kecergasan untuk merayu kriteria. Itu adalah penilaian yang dilakukan oleh Dr George pada bulan Ogos 2003, hasil yang Dr George membuat kesimpulan bahawa Encik Bailif tidak layak untuk bercakap. Laporan Dr Lambeth yang dibuat penemuan tentang kecergasan untuk merayu kriteria tetapi tanpa apa-apa penjelasan.
32. Kebanyakan laporan sama ada yang disediakan oleh, atau bergantung kepada pandangan, Dr George. Laporan Dr Lambeth mengandungi beberapa perenggan yang berkaitan dengan Encik Bailif sikap s dengan kesalahan semasa, tetapi penerangan beliau Encik Bailif 'tingkah laku s, dan diagnosis amnya, menarik sepenuhnya kepada laporan awal Dr George, terutamanya laporan bertarikh 29 Mei 2006 .
33. Yang konsisten antara semua laporan mencadangkan bahawa keadaan sama ada Encik Bailif 's tidak pernah berubah dalam apa-apa perkara yang penting dalam tempoh tujuh tahun yang lalu, atau bahawa penilai seterusnya Encik Bailif telah bergantung pada laporan 2003 dan bukannya menilai dia dengan betul. Hakikat bahawa kelakuan Mr Bailif 's di mahkamah adalah sepenuhnya konsisten dengan keterangan yang diberikan oleh pelbagai penilai pakar sejak 2003 bermakna bahawa saya tidak mengambil berat diri saya dengan kemungkinan kedua disebut.
Kriteria untuk kecergasan atau tidak layak untuk mengaku


34. Dalam R v Presser [1958] VicRp 9; [1958] VR 45 (Presser) Smith J menetapkan keperluan untuk tertuduh dibicarakan tanpa ketidakadilan. Beliau berkata (48):
[An dituduh] keperluan, saya fikir, dapat memahami apa yang ia adalah bahawa dia didakwa. Dia perlu dapat merayu kepada pertuduhan itu dan untuk melaksanakan hak terhadap cabaran. Dia perlu memahami secara amnya jenis prosiding, iaitu, bahawa ia adalah satu siasatan sama ada dia melakukan apa yang dia didakwa. Beliau perlu mampu untuk mengikuti kursus prosiding bagi memahami apa yang sedang berlaku di mahkamah dalam pengertian umum, walaupun dia tidak perlu, sudah tentu, memahami maksud semua formaliti mahkamah pelbagai. Dia perlu dapat memahami, saya fikir, kesan yang besar apa-apa keterangan yang boleh diberikan terhadapnya; dan dia perlu dapat membuat pembelaan atau jawapan kepada tuduhan beliau. Jika dia mempunyai peguam beliau perlu mampu untuk melakukan ini melalui peguam dengan memberikan apa-apa arahan yang perlu dan dengan membiarkan peguamnya tahu apa versi beliau mengenai fakta-fakta itu dan, jika perlu, memberitahu mahkamah apa yang ada. ... Dia tidak perlu, sudah tentu, menjadi mahir dengan prosedur mahkamah dan beliau tidak mempunyai keupayaan mental untuk membuat pertahanan yang mampu, tetapi dia mesti, saya fikir, mempunyai kapasiti yang mencukupi untuk dapat memutuskan apa pembelaan beliau akan bergantung kepada dan untuk membuat pertahanan dan versi beliau mengenai fakta-fakta yang diketahui oleh mahkamah dan peguam beliau, jika ada.

35. Dalam AKTA, s 68 Kesihatan Mental (Rawatan dan Penjagaan) 1994 set keluar ujian untuk kecergasan untuk merayu yang telah diterangkan (dalam Huraian untuk Rang Undang-Undang 1994 pada 16 Kesihatan Mental (Rawatan dan Penjagaan)) sebagai "incorporat [ing] ujian dari R v Presser ". Versi asal ujian itu adalah untuk digunakan oleh Tribunal Kesihatan Mental, yang mana bukan untuk menentukan bahawa seseorang itu layak untuk bercakap melainkan jika ia berpuas hati bahawa orang itu mampu mengambil bahagian dalam proses undang-undang di sembilan cara yang ditetapkan. Perenggan 68 (3) (a), (b), (c), (d), (e) dan (h) sejajar dengan perenggan 311 (1) (a) hingga (f) Akta Jenayah, yang dinyatakan ujian semasa, manakala perenggan (f), (g) dan (j) yang disebut masing-masing untuk membuat pembelaan, atau menjawab, pertuduhan itu; memutuskan pertahanan dia akan bergantung kepada dan membuat versi beliau mengenai fakta-fakta diketahui oleh Mahkamah dan wakil sah beliau. Kesan keperluan bagi Tribunal untuk berpuas hati dengan perkara-perkara yang telah sembilan itu, sekali Mahkamah Agung telah mengarahkan penentuan Tribunal kecergasan merayu, anggapan itu terhadap sesuatu dapatan kecergasan. Bahawa ujian untuk kecergasan untuk merayu adalah salah satu yang digunakan dalam Eastman v The Queen [2000] HCA 29; (2000) 203 CLR 1 (Eastman) dan dibincangkan di [41] kepada [43] di bawah.
36. Seksyen 68 telah dipinda pada tahun 1999 untuk mengadakan peruntukan bagi Tribunal untuk mencari tidak layak untuk mengaku jika ia berpuas hati bahawa orang itu tidak dapat mengambil bahagian dalam proses undang-undang di mana-mana salah satu daripada enam cara yang berbeza (secara berkesan menterbalikkan anggapan yang disebut dalam [35] di atas); perenggan 68 (3) (f), (g) dan (j) yang dinyatakan di [35] di atas telah dikeluarkan pada masa yang sama. Kenyataan Penerangan untuk Rang Undang-Undang 1999 Kesihatan Mental (Rawatan dan Penjagaan) (Pindaan) berkata (pada 17) bahawa versi baru ujian adalah "kodifikasi kriteria undang-undang biasa dalam R v Presser ... dan peraturan dalam R v Kesavarajah "dan" dianggap sebagai artikulasi yang lebih jelas dan lebih tepat ujian Presser itu ". Ujian sebagaimana yang dipinda pada tahun 1999 masih, dalam hal-hal yang berkaitan, berkuat kuasa pada tahun 2003 apabila Dr George membuat penentuan pertama tentang kecergasan Encik Bailif 's untuk mengaku.
37. Apabila kecergasan untuk mengaku ujian telah digubal dalam bentuk semasa sebagai s 311 Akta Jenayah, ia telah digambarkan sebagai "berdasarkan definisi yang sedia ada dalam s 68 Kesihatan Mental (Rawatan dan Penjagaan) 1994" (Penyata Penjelasan untuk Rang Undang-undang Jenayah Pindaan 2004 (No. 4) pada 4). Perubahan penggubalan kecil telah dibuat kepada beberapa perenggan dalam s 311 (1), tetapi Akta versi Jenayah adalah dalam bahan yang sama seperti sebelumnya terdekat. Ketiga-tiga versi ujian masing-masing berkaitan dengan penentuan ini, untuk penilaian Dr George pada tahun 2003 dan di Eastman dinyatakan dalam Lampiran.
38. Dalam Ngatayi v Ratu [1980] HCA 18; (1980) 147 CLR 1, Gibbs, Mason dan Wilson JJ (sekurang-7) merujuk kepada kenyataan Alderson B dalam R v Pritchard [1836] Engr 540; (1836) 173 ER 135 bahawa soalan itu adalah "sama ada banduan itu mempunyai pemahaman yang mencukupi untuk memahami sifat perbicaraan ini, supaya membuat pertahanan yang sesuai untuk menjaga". Mereka meluluskan komen Smith J bahawa ujian itu perlu digunakan "dengan cara yang munasabah dan akal". Gibbs, Mason dan Wilson JJ (sekurang-8) juga meluluskan penyata Smith J yang tertuduh "tidak perlu mempunyai keupayaan mental untuk membuat pertahanan yang mampu".
39. Dalam Kesavarajah v The Queen [1994] HCA 41; (1994) 181 CLR 230 (Kesavarajah) Mahkamah Tinggi (Mason CJ, Toohey dan Gaudron JJ di 245, Deane dan Dawson JJ bersetuju) menyatakan bahawa ujian thePresser tidak memerlukan orang yang dituduh "untuk mempunyai kapasiti yang mencukupi untuk membuat pertahanan yang mampu".
40. Encik Kukulies-Smith dalam penghujahan bertulis yang menyatakan perbezaan yang dikeluarkan oleh Mahkamah Tinggi di antara "pertahanan yang betul" dan "dapat pertahanan". Mahkamah Tinggi menyaksikan ujian keupayaan untuk membuat "pertahanan yang betul" kerana menetapkan had yang lebih rendah untuk kecergasan untuk merayu daripada ujian keupayaan untuk membuat "dapat pertahanan", tetapi Encik Kukulies-Smith tidak jelas bagaimana penubuhan sebuah ambang rendah untuk kecergasan untuk mengaku menyokong hujahnya bahawa, jika Encik kecergasan Bailif 's merayu itu akan ditentukan pada semua, penentuan perlu bahawa dia tidak layak untuk bercakap.
41. Dalam Eastman, beberapa ahli-ahli Mahkamah Tinggi dianggap ujian ACT untuk kecergasan untuk merayu, yang pada masa yang berkaitan itu digunakan oleh Tribunal Kesihatan Mental. Seperti yang dijelaskan di [35] di atas, ujian kecergasan untuk merayu dipertimbangkan dalam Eastman berkesan digunakan anggapan terhadap sesuatu dapatan kecergasan untuk merayu sekali persoalan kecergasan telah dibangkitkan. Selain itu, Tribunal itu perlu berpuas hati dengan tiga lagi kriteria daripada yang terdapat dalam ujian semasa sebelum ia boleh mencari orang yang layak untuk mengaku.
42. Dalam Eastman, Gleeson CJ, dalam menimbangkan kandungan ujian AKTA maka untuk kecergasan untuk mengaku, cadangan pakai yang ditetapkan oleh Mahkamah Ontario Rayuan dalam penghakiman 1992; katanya pada [26] dan [27]:
[26] Mahkamah Ontario Rayuan, dalam R v Taylor [(1993) 77 CCC (3d) 551 di 564-565], mencatatkan cadangan berikut, yang dipersetujui oleh peguam, sebagai mewakili negeri pihak berkuasa di wilayah bahawa: "( a) hakikat bahawa seseorang tertuduh mengalami khayalan yang tidak, dengan sendirinya, menjadikan dia atau tidak layak untuk dibicarakan, walaupun khayalan yang berkaitan dengan hal perkara perbicaraan. (B) hakikat bahawa seseorang mengalami gangguan mental yang boleh menyebabkan kepadanya untuk menjalankan pembelaan dengan cara yang mahkamah dianggapnya bertentangan dengan beliau kepentingan tidak, dengan sendirinya, membawa kepada kesimpulan bahawa orang yang tidak layak untuk dibicarakan. (C) Hakikat bahawa gangguan mental orang yang dituduh itu boleh menghasilkan tingkah laku yang akan mengganggu aliran teratur percubaan tidak menyebabkan orang tidak layak untuk dibicarakan. (D) Hakikat bahawa gangguan mental seseorang menghalang dia atau dia daripada mempunyai secara baik, hubungan kepercayaan dengan peguam tidak bermakna bahawa orang yang tidak layak untuk dibicarakan. "[27] Dalam kes ini, ujian utama yang akan digunakan adalah ujian statutori yang dinyatakan sebelum ini. Walau bagaimanapun, setiap satu daripada cadangan di atas adalah yang baik, dan mereka adalah konsisten dengan ujian berkanun.

43. Beberapa ahli-ahli Mahkamah Tinggi yang dinyatakan kecergasan untuk mengaku ujian tanpa meluaskan operasi, tetapi juga tanpa tidak bersetuju dengan komen Gleeson CJ itu. Seperti yang diterangkan dalam [41] di atas, versi kecergasan untuk mengaku ujian ditangani oleh Gleeson CJ ditubuhkan ambang yang lebih tinggi untuk tertuduh didapati sesuai untuk merayu daripada melakukan ujian semasa. Tidak ada sebab untuk menganggap bahawa Taylorpropositions, semua yang sempit keadaan di mana seseorang boleh didapati tidak layak untuk bercakap, apa-apa yang kurang berkaitan dengan ujian semasa yang juga menunjukkan niat untuk merapatkan keadaan tersebut dari kedudukan yang digunakan dalam Eastman.
44. Ramai mahkamah telah, bagaimanapun, menyatakan dengan jelas bahawa kecergasan membuat pengakuan atau dibicarakan tidak memerlukan orang yang dituduh mempunyai apa-apa tahap tertentu kecerdasan, kemahiran, pengetahuan undang-undang atau pengalaman, atau akal. Sebagai contoh, dalam R v Rivkin [2004] NSWCCA 7; (2004) 59 NSWLR 284 (Rivkin) sabitan telah dicabar atas alasan bahawa selepas perbicaraan banduan itu didapati mempunyai ketumbuhan otak yang akan menyebabkan disfungsi lobus frontal di masa perbicaraan. Mana-mana yang telah dicatatkan oleh Mahkamah Selangor Rayuan Jenayah sebagai meningkatkan satu persoalan yang luar biasa, dalam keadaan mental yang berkenaan itu adalah sementara dan boleh dirawat, tetapi ia tidak kelihatan kepada saya bahawa ini memberi kesan kepada kesesuaian komen Mahkamah mengenai kepentingan pengurangan dalam kapasiti mental yang dialami oleh tertuduh pada masa perbicaraan. Mahkamah (Mason P, Wood CJ di CL dan Sully J) berkata (pada [297] kepada [298]):
Persoalan utama yang timbul, dalam hal ini, ialah sama ada pengurangan dalam kapasiti tertuduh untuk memenuhi keperluan dalam R v Presser, tetapi jatuh pendek untuk menafikan bahawa tertuduh keupayaan untuk memahami dan mengikuti prosiding dalam setiap aspek-aspek yang perlu, adalah mencukupi untuk menjadi tidak layak, dan untuk mewajarkan campur tangan rayuan, mengikut ujian yang disebut sebelum ini. ... Ujian dalam R v Presser ditujukan kepada keperluan minimum untuk perbicaraan yang adil. Selagi tertuduh boleh memahami dan mengikuti prosiding dalam setiap aspek, boleh memberi arahan yang sesuai, dan boleh hadir pertahanan yang sesuai untuk menjaga, dia akan dianggap sebagai sesuai untuk dibicarakan. Hakikat bahawa tertuduh mungkin telah berbuat demikian dengan cara yang lebih baik, mempunyai rawatan perubatan yang sesuai atau ubat disediakan, atau mempunyai bahawa tertuduh memiliki kepintaran yang lebih besar atau ketajaman fikiran, tidak kelihatan kepada kita untuk menjadi relevan kepada persoalan kecergasan.

45. Dalam Clark v The Queen [2008] NSWCCA 122 (2008) 185 A CRIM R 1 (Clark), seorang tertuduh berkeras membuat pembelaannya sendiri. Dengan berbuat demikian, beliau membuat beberapa keputusan yang bertentangan dengan nasihat hakim perbicaraan, yang membawa pendakwa untuk mengemukakan soalan perkaitan ujian Presser itu. Hakim perbicaraan menolak cadangan bahawa perbicaraan itu jatuh ke dalam kategori Presser itu. Atas rayuan, Mahkamah Rayuan Jenayah (Barr J, dengan siapa Bell JA dan Buddin J dipersetujui), berkata pada [129]:
Pada pendapat saya Honour beliau adalah betul dalam membentuk kepercayaan bahawa peristiwa-peristiwa pada perbicaraan itu tidak menunjukkan bahawa perayu gagal untuk datang kepada standard minimum dalam R v Presser. Relevantly, perayu perlu memahami sifat prosiding, sesuatu yang dia jelas tidak, untuk mengikuti kursus prosiding, sesuatu yang dia tidak jelas, untuk memahami kesan besar apa-apa keterangan yang diberikan dalam menyokong pendakwaan itu, sesuatu yang dia tidak jelas , dan untuk membuat pembelaan atau menjawab dengan pertuduhan, sesuatu yang dia berniat untuk melakukan, walaupun dengan cara yang tidak dikira untuk berjaya dan juga mungkin merosakkan kesnya sendiri.

46. Akhirnya dalam memeriksa ujian yang saya perlu memohon dalam kes Encik Bailif 's, laluan terus dari Taylor adalah menyebut bernilai. Dalam menangani pengubahsuaian tertentu untuk ujian yang dicadangkan oleh responden, Mahkamah berkata (pada 566-567):
... seseorang mesti kekal menyedari rasional peraturan kecergasan di tempat pertama. Dalam usaha untuk memastikan bahawa proses menentukan bersalah adalah setepat mungkin, bahawa tertuduh boleh mengambil bahagian dalam prosiding itu atau membantu peguam dalam pertahanan / beliau, bahawa maruah proses perbicaraan dikekalkan, dan bahawa, jika perlu, penentuan hukuman patut dapat dilakukan, tertuduh mesti mempunyai kekuatan mental yang mencukupi untuk mengambil bahagian dalam prosiding dalam cara yang bermakna. Pada masa yang sama, seseorang mesti menganggap bahawa prinsip-prinsip keadilan asasi memerlukan perbicaraan yang datang ke penentuan muktamad tanpa berlengah. Penggunaan terlalu tinggi ambang untuk kecergasan akan menyebabkan jumlah peningkatan kes-kes di mana tertuduh akan didapati tidak layak untuk dibicarakan walaupun tertuduh mampu memahami proses dan bimbang untuk ia datang untuk siap. Di samping itu, mengamalkan ambang kecergasan tinggi, termasuk "terbaik kepentingan" komponen, derogates dari prinsip asas yang tertuduh berhak untuk memilih pertahanan sendiri dan untuk hadir kerana beliau memilih. Dalam R v pecinta, [(1991) 63 CCC (3d) 481] di ms 504, Lamer CJC, bagi majoriti, menekankan pentingnya s tertuduh. 7 hak untuk kebebasan yang membolehkan beliau untuk mengawal membela dirinya sendiri. Tertuduh yang belum didapati tidak layak untuk dibicarakan hendaklah dibenarkan menjalankan membela dirinya, walaupun ini bermakna bahawa tertuduh boleh bertindak merugikan sendiri dalam berbuat demikian. Autonomi tertuduh dalam sistem bertentangan memerlukan bahawa tertuduh akan dapat membuat keputusan yang asas seperti dan menanggung risiko yang terlibat.
Keterangan hendaklah diambil kira


47. Serta laporan bertulis daripada Dr George dan Dr Lambeth, dan keterangan lisan Dr Lambeth, saya akan mengambil kira tingkah laku Encik Bailif 's di mahkamah semasa perbicaraan. Encik Bailif memainkan peranan penting dalam pendengaran (walaupun mungkin tidak cukup sebagai pusat kerana dia akan suka). Kandungan sesetengah daripada banyak aplikasi dan seru beliau adalah berkaitan dengan isu-isu yang saya perlukan untuk menyelesaikan, seperti kelakuannya amnya.
48. Dalam mengambil kira tingkah laku Encik Bailif 's di mahkamah, saya bergantung kepada R v Dashwood [1943] KB 1 pada 4, di mana Mahkamah Rayuan Jenayah berkata bahawa maklumat meningkatkan soalan mengenai kecergasan merupakan tertuduh mengaku boleh diterima dari mana-mana sumber:
Ia tidak kira sama ada maklumat itu datang ke mahkamah daripada defendan itu sendiri atau penasihat atau pendakwaan atau orang yang bebas, seperti, sebagai contoh, pegawai perubatan dari penjara di mana defendan telah terkurung.

49. Dalam R v Steurer (2009) 3 ACTLR 272 (Steurer) (di [21]) Saya berpendapat bahawa pendekatan ini digunakan sama kepada maklumat yang cenderung untuk mengesahkan kecergasan untuk merayu untuk maklumat meningkatkan persoalan kecergasan untuk merayu.

Penilaian Encik Bailif

50. Saya pula sekarang untuk menilai Encik Bailif terhadap setiap kriteria berkanun dengan merujuk kepada pendapat yang dinyatakan oleh Dr George dan Dr Lambeth seperti yang telah diterangkan, tafsiran kriteria berkanun seperti yang telah dinyatakan, dan tingkah laku Encik Bailif 's di mahkamah.
Keupayaan untuk memahami sifat caj (Akta Jenayah s 311 (1) (a))


51. Pada tahun 2003 Dr George mendapati bahawa Encik Bailif tidak memahami sifat caj yang belum jelas terhadapnya. Laporan bertulis Dr Lambeth ini tidak mengenal pasti pemahaman Encik Bailif 's caj semasa bermasalah. Dalam keterangan lisan Dr Lambeth bersetuju bahawa Encik Bailif mempunyai pemahaman cetek sifat pertuduhan terhadap beliau. Dr Lambeth berkembang pada jawapan ini tetapi berhubung dengan keupayaan Encik Bailif 's untuk memahami sifat tindakan dan sama ada mereka adalah salah dan bukannya keupayaan untuk memahami sifat pertuduhan seperti itu (lihat transkrip ekstrak disebut harga pada [52] di bawah ). Saya mengesyaki bahawa Dr Lambeth adalah pada titik penglihatan kehilangan perbezaan yang disebut dalam [12] dan [13] di atas antara kecergasan semasa Encik Bailif 's untuk merayu terhadap pertuduhan dan tanggungjawab jenayah untuk tindakan yang menimbulkan pertuduhan. Ujian-ujian bagi tanggungjawab jenayah termasuk sama ada orang yang tahu "sifat dan kualiti" kelakuannya dan tahu bahawa ia adalah salah (Kanun Jenayah ss 28 (1) (a) dan (b), lihat Lampiran).
52. Semasa pendengaran Encik Bailif cuba beberapa kali untuk meningkatkan perkara-perkara fakta yang berkaitan dengan pertuduhan (khususnya perkara-perkara tentang keadaan di mana dia rosak kereta) yang telah memberikan penjelasan dan mungkin juga pembelaan kepada pertuduhan itu, sebagai pertukaran berikut semasa Dr bukti Lambeth dalam ketua menunjukkan:
MR Lawton: Jadi saya rasa saya - anda boleh mengulas lanjut mengenai itu? --- Nah, alam semula jadi, alam semula jadi, dia tidak tahu apa tindakan yang bermakna? Ya, saya fikir dia tahu bahawa jika anda memecahkan sesuatu, maka anda telah melanggar sesuatu. Adakah dia tahu bahawa ia salah? Mungkin terdapat pemahaman bahawa ia adalah salah untuk orang lain, tetapi kerana kerosakan otak, dia melihat sahaja dari segi dirinya supaya mengetahui bahawa dia telah melakukan satu perbuatan yang salah adalah sukar dalam hal ini kerana, "Baiklah, tidak, saya mempunyai betul sempurna untuk melakukannya, "menjadi pemikiran yang dominan dan bukannya," Baiklah, saya perlu merujuk kepada apa undang-undang dan apa yang masyarakat mengatakan saya boleh dan tidak boleh lakukan "MR BAILIF:. Honour Anda, maka pecah daripada satu tan bata dari saya kediaman depan dan satu tan tanah adalah jauh lebih zalim daripada saya mempertahankan diri, Maruah anda, yang betul-betul sah saya, Maruah anda.

53. Saya berpuas hati bahawa Encik Bailif mempunyai pemahaman sepenuhnya mencukupi sifat pertuduhan terhadap beliau.
Keupayaan untuk memasuki rayuan terhadap pertuduhan itu dan menjalankan hak untuk mencabar atau juri juri (Akta Jenayah s 311 (1) (b))


54. Berhubung dengan kebolehan beliau untuk memasuki rayuan, Dr Lambeth pertama disebut penjelasan Encik Bailif kerana tindakan beliau yang menimbulkan pertuduhan itu, yang dinyatakan dalam laporan bertulis seperti berikut:
Beliau menjelaskan dari segi keadaan dan tangen sifat peristiwa hari tersebut. Beliau menunjukkan bahawa kelakuannya telah direka "untuk mendapatkan perkara itu sebelum Hakim Mahkamah Agung". Beliau menyatakan bahawa beliau tidak akan memasuki satu rayuan terhadap pertuduhan itu dan bahawa dia akan bergantung kepada precedent R v Bayliff bahawa beliau sebelum ini telah didapati tidak layak untuk bercakap.

55. Hasil daripada penjelasan Encik Bailif, Dr Lambeth berkata bahawa dia berasa Encik Bailif "oleh itu tidak cukup mental juga perlu membuat sesuatu pendapat dengan ijazah biasa rasa dan kesabaran ... tentang memasuki satu rayuan dalam kes itu. " Ujian digunakan oleh Dr Lambeth bukan untuk pengetahuan saya berkaitan dengan persoalan sama ada seseorang mempunyai keupayaan untuk memasuki rayuan. Sebaliknya, ia seolah-olah berkaitan dengan persoalan sama ada oleh sebab kemerosotan mental seseorang perlu didapati tidak bersalah atas pertuduhan; salah satu ujian bagi tanggungjawab jenayah adalah sama ada orang yang boleh sebab dengan tahap yang sederhana dan rasa tenang kira-kira sama ada menjalankan dikenakan, seperti yang dilihat oleh seseorang yang munasabah, adalah salah (Kanun Jenayah, ss 28 (1) (a) dan 28 (2)).
56. Sebagai tindak balas kepada soalan dari saya, Dr Lambeth mengakui bahawa penjelasan Encik Bailif kerana enggan memasukkan pengakuan dan pergantungan beliau mengenai penemuan awal mengenai kesesuaiannya untuk merayu boleh mencadangkan bahawa Encik Bailif mempunyai idea yang sangat jelas bagaimana sistem ini bekerja dan bagaimana untuk bekerja di sekitarnya.
57. Untuk menjalankan hak untuk mencabar juri atau juri beliau, pada tahun 2003 Dr George mendapati bahawa Encik Bailif "akan menghadapi kesukaran memohon sendiri" kerana "pada masa-masa, persatuan itu agak tidak logik dan corak delusional asas pemikiran beliau yang telah ditetapkanNya [yang] akan merumitkan keupayaan untuk mencabar juri yang "beliau. Dr Lambeth memberi keterangan bahawa:
[Mr Bailif 's] keupayaan ... untuk menentukan sama ada atau tidak dia perlu mencabar akan benar-benar mengatasi dengan apa jua perasaan beliau yang tidak benar-benar diambil kira dalam otak dengan cara yang biasa. Lobus hadapan kita biasanya membantu kita untuk berurusan dengan perkara-perkara dan berfikir dengan jelas tentang subjek. Dalam kes ini, saya tidak percaya bahawa dia, emosi mengambil alih.

58. Kemudian, Dr Lambeth mengakui bahawa Encik Bailif akan mempunyai "persefahaman asas" bahawa dia boleh mencabar juri tetapi berkata beliau tidak percaya bahawa Encik Bailif "akan dapat membangunkan konteks yang sesuai" dan sebarang cabaran akan berdasarkan "proses mental sendiri". Beliau bersetuju bahawa pandangan beliau adalah berdasarkan inferens bahawa "proses pemikiran [Mr Bailif] digunakan untuk mencabar bahawa juri akan berbeza daripada seseorang tanpa kemerosotan". Walaupun Encik Bailif boleh menunjukkan bahawa dia tidak mahu juri tertentu, seperti cabaran "tidak akan berdasarkan satu proses pemikiran rasional".
59. Saya pernah mengulas mengenai sama ada cabaran juri mempunyai sebarang rasional tertentu kepada mereka, lihat Steurer di [41], di mana saya berkata:
proses juri mencabar tanpa sebab yang tidak semestinya satu proses yang rasional bagi mana-mana orang yang dituduh, dan akan sering dipengaruhi oleh kepercayaan yang, manakala tidak delusional, tidak terutamanya yang ditubuhkan.

60. Dalam istilah umum ia mungkin rasional bagi seseorang yang dituduh cuba untuk menilai sama ada orang yg bersumpah yang berpotensi adalah mungkin lebih atau kurang bersimpati kepada beliau, tetapi secara rasional untuk menilai ini, terutamanya maklumat yang sangat terhad bahawa orang yang dituduh dalam AKTA mempunyai kira-kira juri berpotensi pada masa yang juri empaneled, adalah dalam kebanyakan kes hampir mustahil untuk mengenal pasti. Tiada apa-apa dalam pendapat kedua-dua doktor menunjukkan bahawa Encik Bailif tidak akan sedar bahawa dia boleh mencabar juri berpotensi dengan tujuan untuk mendapatkan pendengaran yang lebih bersimpati, dan tingkah laku beliau di mahkamah menunjukkan dia menyedari kebaikan, dalam hubungannya dengan sistem keadilan, menuntut untuk mengekalkan nama baik peserta, walaupun yang cuba beliau mungkin pada masa-masa sesat atau ironis, sebagai pertukaran berikut di pendengaran itu menunjukkan:
MR BAILIF: Saya amat berterima kasih untuk masa dan belas kasihan anda dan saya mungkin meminta kebenaran untuk duduk, Maruah anda, dan membenarkan mana-mana pergi? DR HER: Anda boleh duduk, Encik Bailif, dan saya akan menghargai jika anda mendapatkan kebenaran untuk berdiri dari sini, semua betul? MR BAILIF: Ya, baik, Maruah anda, saya minta maaf bahawa saya begitu mengambil berat tentang perintah psikiatri, saya hanya --- DR HER: Itu semua betul, saya tidak memerlukan apa-apa permohonan maaf lagi, saya hanya mahu anda duduk. MR BAILIF: Okay. DR HER: Kami akan meneruskan kecergasan untuk merayu pendengaran. MR BAILIF: Honour Anda --- DR HER: Selepas yang ditangani, maka saya akan --- MR BAILIF: Baiklah, saya tidak akan mengganggu anda lagi, Maruah anda, pada semua kerana giliran peguam saya dan Encik giliran Lawton ini.

61. Cabaran Encik Bailif 's kepada juri mungkin mencerminkan tertentu beliau, mungkin delusional, pandangan dunia, tetapi terdapat asas tidak dalam bahan sebelum saya mencadangkan bahawa dia tidak berupaya untuk menjalankan hak untuk mencabar juri sebagai berkesan sebagai mana orang lain orang yang dituduh bergantung kepada beliau naluri sendiri, andaian dan pandangan yang mungkin stereotaip dunia.
Keupayaan untuk memahami bahawa prosiding itu adalah satu persoalan mengenai sama ada orang yang melakukan kesalahan (Jenayah Akta s 311 (1) (c))


62. Dalam laporan 2003, Dr George berkata bahawa Encik Bailif mungkin mempunyai kesukaran memahami bahawa prosiding adalah siasatan ke sama ada dia melakukan kesalahan berkenaan.
63. Dr Lambeth tidak mengenal pasti ujian ini sebagai satu perkara yang membimbangkan pada laporan bertulis, dan dalam keterangan lisan mengakui bahawa Encik Bailif akan mempunyai beberapa pemahaman bahawa prosiding adalah siasatan ke sama ada dia melakukan kesalahan itu.
64. Saya perhatikan juga bahawa beberapa seru Encik Bailif 's semasa perbicaraan adalah secara langsung berkaitan dengan tanggungannya bagi tingkah laku di mana caj semasa timbul, dan saya tidak mempunyai keraguan bahawa dia akan mempunyai pemahaman yang betul tentang sifat prosiding ( melihat contoh komen beliau disebut harga pada [52] di atas).
Keupayaan untuk mengikuti kursus prosiding (Akta Jenayah s 311 (1) (d))


65. Dr George berkata dalam laporan 2003 bahawa Encik Bailif "juga mungkin menghadapi kesukaran mengikuti kursus prosiding, iaitu tidak mengganggu atau meluahkan idea [beliau] pada masa yang tidak sesuai".
66. Laporan bertulis Dr Lambeth berkata bahawa Encik Bailif tidak boleh mengikuti kursus prosiding. Dalam keterangan lisan beliau berkata berikutan perjalanan prosiding akan menjadi sukar untuk Encik Bailif kerana fakulti kognitif beliau terjejas oleh kerosakan otak, "yang kemudiannya membolehkan emosi pada masa yang benar-benar mengambil alih apa-apa pemikiran yang boleh berada di sana." Dr Lambeth mengakui bahawa Encik Bailif tidak sepenuhnya tidak dapat mengikuti perjalanan prosiding, hanya keupayaan untuk berbuat demikian ialah "terjejas dengan ketara". Dalam pemeriksaan balas, Dr Lambeth berkata kebimbangan tentang kriteria ini timbul "kerana [Mr Bailif 's] ketidakupayaan untuk tinggal perasaannya, keperluan untuk segera mengganggu dalam kebanyakan prosiding".
67. Saya tidak menganggap bahawa sama ada Dr George atau Dr Lambeth telah memohon ujian yang betul dalam kes ini; s 311 (1) (d) seolah-olah saya untuk merujuk kepada keupayaan tertuduh untuk memahami secara umum urutan peristiwa-peristiwa dalam perbicaraan itu, dan tujuan prosedur yang diikuti atau bahan yang ditangani di setiap peringkat dalam perbicaraan itu. Ini telah diterangkan oleh Smith J dalam Presser (48) dengan cara ini:
Beliau perlu mampu untuk mengikuti kursus prosiding bagi memahami apa yang sedang berlaku di mahkamah dalam pengertian umum, walaupun dia tidak perlu, sudah tentu, memahami maksud semua formaliti mahkamah pelbagai.

68. Kecenderungan Encik Bailif 's untuk mengganggu prosiding itu, dan untuk berbuat demikian agak sengaja, adalah soalan yang berbeza sama sekali, seperti yang dinyatakan secara khusus di dalam perenggan (c) cadangan Taylor pakai inEastman (lihat [42] di atas):
(C) Hakikat bahawa gangguan mental orang yang dituduh itu boleh menghasilkan tingkah laku yang akan mengganggu aliran teratur percubaan tidak menyebabkan orang tidak layak untuk dibicarakan.

69. Dalam mana-mana kes, saya ambil perhatian bahawa gangguan Encik Bailif 's pendengaran bermula di hadapan saya mungkin telah tidak sesuai dari segi rutin biasa mahkamah mendengar di mana kedua-dua pihak diwakili, tetapi mereka berkali-kali menunjukkan bahawa Encik Bailif telah membayar perhatian dekat dengan prosiding itu dan mengenal pasti di sengaja, walaupun pengiraan, cara titik di mana untuk mengganggu untuk kesan maksimum, seperti yang ditunjukkan oleh bursa berikut pada keterangan Dr Lambeth dalam ketua:
MR Lawton: Jika kita kemudian bergerak ke atas, "Ucapan yang terbaik digambarkan sebagai" - baik, yang huraian pertama, tertekan? --- Ya, ucapan tekanan adalah di mana pesakit seolah-olah tidak mampu untuk mengambil masa untuk bercakap tetapi ingin mendapatkan semuanya keluar sekaligus. Dan satu contoh yang akan mengganggu. Saya rasa? --- Ya, ia akan menjadi. ? Tangen --- menyeleweng, doesn't --- MR BAILIF: Bantahan, Maruah anda, saya tidak pernah mengganggu. THE SAKSI: --- doesn't berpegang kepada titik, cenderung untuk pergi pada tangen dan membawa topik lain.

70. Saya melihat tidak ada sebab untuk mendapati bahawa Encik Bailif tidak akan dapat mengikuti perjalanan apa-apa prosiding yang berhubungan dengan pertuduhan dia hadapi.
Keupayaan untuk memahami kesan besar apa-apa keterangan yang boleh diberikan untuk menyokong pendakwaan (Akta Jenayah s 311 (1) (e))


71. Dr George berkata pada tahun 2003 bahawa beliau percaya Encik Bailif akan mengalami kesukaran memahami kesan yang besar apa-apa keterangan yang boleh diberikan bagi menyokong pendakwaan itu, tetapi tanpa memberi apa-apa penjelasan bagi pandangan beliau.
72. Berhubung dengan ujian ini, Dr Lambeth berkata:
... cara saya berfikir, apabila saya memahami keterangan yang diberikan terhadap saya, jika fakulti kognitif saya terjejas supaya saya hanya mentafsirkan apa yang dikatakan dari segi keperluan saya sendiri, maka saya tidak percaya saya memberikan kefahaman yang penuh .

73. Sebagai tindak balas kepada soalan dari saya, Dr Lambeth mengakui bahawa orang yang paling tertuduh akan mentafsir dan menilai bukti dari segi apa yang ia bermakna untuk mereka, tetapi menegaskan bahawa dalam kes Mr Bailif 's "keupayaan untuk mentafsir apa-apa seperti cara biasa adalah begitu ketara terjejas ".
74. Dua daripada seru Encik Bailif 's relevan dalam menggunakan ujian ini. Yang pertama telah dibuat semasa keterangan Dr Lambeth, dan disebutkan di [52] di atas.
75. Import seru Encik Bailif 's (bahawa kecurian harta itu adalah jauh lebih zalim daripada beliau mempertahankan dirinya dengan merosakkan harta orang lain) boleh menjadi satu cadangan yang diperdebatkan, tetapi ia adalah satu cadangan yang secara langsung memberi respons kepada artikulasi Dr Lambeth tentang apa yang orang yang layak untuk mengaku akan berfikir. Relevantly dengan ujian yang sedang dipertimbangkan, ia menunjukkan kapasiti untuk mempertimbangkan jenis bukti yang mungkin berguna dalam mana-mana perbicaraan kesalahan ini dan kepentingan bukti kepada hujah-hujah undang-undang yang akan dibuat dalam perbicaraan itu.
76. Celahan kedua berkaitan lebih khusus kepada butir-butir kesalahan yang dikatakan itu, dan berlaku semasa permohonan Encik Kukulies-Smith mengenai s 315 (4) Akta Jenayah:
MR KUKULIES-SMITH: Sebagai sifat remeh gadaian itu, pertuduhan itu, dan jika anda Honour melihat penyata fakta yang kawan saya yang dikemukakan berhubung dengan pertuduhan itu, pertuduhan itu jumlah untuk menjatuhkan dua batu-batu besar, pertamanya melalui cermin kenderaan motor kemudian meneruskan perjalanan ke belakang kenderaan motor itu dan menjatuhkan batu yang berasingan melalui belakang --- MR BAILIF: Ia adalah benar-benar satu batu melalui depan dan kemudian saya mengambilnya dan kemudian saya meletakkan ia melalui yang menyokong Mulia dan kemudian kembali di jalan masuk rumah saya. Ia adalah selepas lelaki itu mengugut untuk mengambil batu-bata dan tanah saya dari taman depan saya. DR HER: Saya tidak fikir ia benar-benar perkara sama ada ia adalah satu batu atau dua tetapi terima kasih kerana penjelasan itu. MR BAILIF: Tetapi itu bukti Honour anda. Saya tidak boleh memberi gambaran yang salah yang benar dengan mengatakan ada dua, terdapat hanya satu saya menggunakan.

77. Encik Bailif 's ingin menjelaskan sama ada terdapat satu batu atau dua menunjukkan tumpuan kepada butiran yang tidak relevan dalam kecergasan untuk merayu pendengaran, tetapi ia bukan satu pendekatan yang tidak rasional dengan keterangan itu; sama ada dia menggunakan batu yang sama atau sengaja diperolehi batu kedua mungkin berubah menjadi relevan dalam perbicaraan (misalnya tentang kebolehpercayaan saksi-saksi kejadian itu) atau dalam pendengaran hukuman (dari segi perkara-perkara seperti pemikiran sebelumnya).
78. Keupayaan Encik Bailif 's untuk bertindak balas (walaupun dengan cara yang tidak sesuai procedurally) untuk rujukan kepada butir-butir kesalahan itu tidak menawarkan sokongan untuk dapatan bahawa Encik Bailif tidak boleh memahami kesan besar bukti pendakwaan. Dengan mengambil kira sumbangan daripada Encik Bailif dari jenis yang disebut di atas, saya tidak akan bersedia untuk mencari dia tidak layak untuk bercakap dengan merujuk kepada kriteria ini tanpa bukti yang lebih khusus ketidakupayaan untuk memahami kesan besar bukti pendakwaan beliau.
Keupayaan untuk memberi arahan kepada peguam orang itu (Akta Jenayah s 311 (1) (f))


79. Dr George berkata pada tahun 2003 bahawa Encik Bailif mungkin akan cenderung untuk mewakili dirinya sendiri apabila dia akan dinasihatkan untuk mempunyai peguam undang-undang, dan bahawa dia tidak akan dapat dengan secukupnya untuk mengarahkan peguam. Laporan Dr Lambeth juga dikenal pasti ketidakupayaan untuk memberi arahan kepada peguamnya sebagai satu elemen Encik Bailif yang tidak layak untuk bercakap. Dalam keterangan Dr Lambeth berkata bahawa Encik Bailif tidak boleh memberi arahan secara rasional. Beliau merujuk kepada 's pandangan tentang banyak tindakan undang-undang lain di mana beliau telah terlibat, kesukaran yang Dr George telah disebut dalam mengawal wawancara dengan Mr Bailif, dan pengalaman sendiri Encik Bailif' Encik Bailif s "tekanan, lebih elaborative ucapan ... di mana kita benar-benar tidak boleh mendapatkan rasa apa yang benar-benar berlaku ".
80. Pendakwa yang diminta untuk meminta Dr Lambeth mengenai arahan Encik Bailif telah memberi Encik Kukulies-Smith dalam perbicaraan; Encik Kukulies-Smith membantah soalan atas dasar bahawa beliau tidak tegas bercakap diarahkan oleh Mr Bailif tetapi oleh Peguambela Raya. Soalan itu tidak dibenarkan di atas tanah itu, dan mungkin tidak dalam mana-mana telah menjadi salah satu yang sesuai untuk Dr Lambeth, yang mungkin mempunyai kepakaran kurang daripada peguam di mahkamah dalam menilai sama ada kenyataan Encik Bailif 's dan permintaan kepada Encik Kukulies-Smith akan arahan telah membantu atau rasional.
81. Penilaian saya sendiri dari memerhatikan Encik Bailif 'interaksi s dengan Encik Kukulies-Smith di mahkamah adalah bahawa Encik Bailif' s urusan dengan peguam yang bertindak bagi pihak beliau akan aneh dan berpotensi mengecewakan bagi seorang peguam, tetapi bahawa arahan itu akan sebenarnya menjadi lebih canggih daripada hanya "membiarkan peguamnya tahu apa versi beliau mengenai fakta-fakta itu dan, jika perlu, memberitahu mahkamah apa itu" dan yang "dapat menentukan apakah pembelaan yang beliau akan bergantung kepada" (Presser, disebut harga pada [34] di atas) . Malah, seperti yang dinyatakan dalam pertukaran disebut harga pada [52] di atas, Encik Bailif dapat, nampaknya tanpa bantuan undang-undang, untuk mengenal pasti butiran pertahanan dimaksudkan semasa kecergasan untuk merayu pendengaran.
82. Perenggan (d) cadangan Taylor secara tidak langsung berkaitan di sini.
(D) Hakikat bahawa gangguan mental seseorang menghalang dia atau dia daripada mempunyai secara baik, hubungan kepercayaan dengan peguam tidak bermakna bahawa orang yang tidak layak untuk dibicarakan.

83. Tiada cadangan dalam kes ini bahawa pendekatan Encik Bailif 's untuk mengarahkan peguam beliau telah menyebabkan beliau tidak mampu mempunyai secara baik, hubungan kepercayaan dengan peguam - dia kelihatan atas terma yang mencukupi dengan Mr Kukulies-Smith dan bercakap mesra peguam lain yang mewakili beliau dalam perkara yang lain. Sejak sifat hubungan dengan peguam beliau tidak dipersoalkan, kepentingan cadangan Taylor ini hanya kesannya dalam mengurangkan skop rujukan kepada keupayaan untuk mengarahkan peguam orang itu.
84. Tertakluk kepada isu yang dikumpul di [102] kepada [110] di bawah, saya boleh melihat ada sebab untuk mencari bahawa Encik Bailif tidak akan dapat memberi arahan kepada peguamnya untuk standard yang diperlukan untuk s 311 (1) (f).

Lain-lain permohonan
Kepentingan khayalan Encik Bailif 's


85. Encik Kukulies-Smith menarik keluar beberapa butir-butir khayalan Encik Bailif 's mengenai prosiding yang terdahulu beliau undang-undang dan hubungannya dengan pelbagai identiti yang terkenal undang-undang, dan berhujah bahawa orang-orang khayalan begitu meluas bahawa mereka menghalang Encik Bailif "rasional terlibat dengan prosiding pelbagai cara "dan oleh itu menyebabkan Mr Bailif tidak layak untuk bercakap. Saya telah membuat kesimpulan di [61] di atas khayalan bahawa Encik Bailif 's tidak menyebabkan dia tidak layak untuk bercakap dengan merujuk kepada kriteria yang dinyatakan dalam s 311 (1) (b). Saya juga ambil perhatian perenggan (a) cadangan Taylor:
(A) hakikat bahawa seseorang tertuduh mengalami khayalan yang tidak, dengan sendirinya, menjadikan dia atau tidak layak untuk dibicarakan, walaupun khayalan yang berkaitan dengan perkara-perkara perbicaraan.

86. Baik Dr George tidak Dr Lambeth dikenalpasti khayalan Encik Bailif 's sebagai satu perkara menjadikan dia biasanya tidak layak untuk bercakap. Dalam kecergasan untuk merayu pendengaran, Encik Bailif dirujuk kepada beberapa kepercayaan yang saya anggap sebagai delusional, tetapi kepercayaan ini delusional, jika itu adalah apa yang mereka, tidak muncul untuk mengalihkan perhatian dia dari tumpuan dengan jelas pada perkara-perkara yang sedang dalam isu apabila ia sesuai untuk dirinya untuk berbuat demikian. Dalam ketiadaan sambungan khusus antara khayalan tertentu Mr Bailif 's dan sama ada keupayaan umum untuk mengambil bahagian dalam perbicaraan atau kesan khayalan berhubung dengan perbicaraan ini khususnya, saya tidak dapat melihat bahawa mereka khayalan memerlukan saya untuk mencari beliau tidak layak untuk merayu.
Kepentingan 2003 dapatan kecergasan untuk merayu


87. Encik Kukulies-Smith berkata:
(A)
bahawa pada tahun 2003 Mr Bailif didapati tidak layak untuk bercakap dan tidak mungkin untuk menjadi patut dalam tempoh 12 bulan dan
(B)
bahawa pertimbangan berikutnya kecergasan Encik Bailif 's mengaku telah berjumlah penilaian diulangi bahawa keadaan beliau tidak pernah berubah sejak tahun 2003.

Dari ini, beliau menarik kesimpulan logik bahawa kecergasan Encik Bailif 's untuk mengaku tidak berubah dan oleh itu bahawa dia masih tidak layak untuk bercakap.
88. Walau bagaimanapun, substantif (berbeza daripada logik) ketepatan kesimpulan Encik Kukulies-Smith bergantung kepada kesahihan premis, iaitu pada kebenaran penemuan awal dan premis tidak dinyatakan bahawa ujian untuk kecergasan untuk merayu adalah sama pada tahun 2003 kerana ia adalah sekarang. Ujian 2003 sebenarnya berbeza dari satu semasa hanya dalam hal-hal kecil (lihat [37] di atas), tetapi malah selain daripada ini, saya tidak mempunyai asas untuk menganggap bahawa Kesihatan Mental penentuan Tribunal pada tahun 2003 mencerminkan permohonan yang betul ujian undang-undang untuk kecergasan untuk mengaku yang diguna pakai dalam ACT pada tahun 2010 (seperti yang dibincangkan di [34] kepada [46] di atas). Sebaliknya, kesimpulan yang dicapai oleh Dr George pada tahun 2003 (yang seolah-olah telah menyediakan asas bagi tahun 2003 penentuan Kesihatan Tribunal Mental, walaupun saya tidak menemui satu kenyataan yang jelas yang bermaksud) nampaknya adalah berdasarkan pelbagai andaian yang tidak selaras dengan ujian semasa. Sama ada mereka sebenarnya juga tidak konsisten dengan ujian yang perlu digunakan oleh Tribunal Kesihatan Mental pada tahun 2003 bukan sesuatu yang saya perlu pertimbangkan. Apapun kesahihan penilaian 2003, ia seolah-olah saya bahawa saya bertanggungjawab untuk membuat penilaian berdasarkan keterangan di hadapan saya sekarang dan undang-undang semasa seperti yang saya fahami ia menjadi, bukannya mengingati diri saya terikat dengan penentuan 2003 oleh Mental Tribunal kesihatan yang Mr Bailif tidak layak untuk bercakap.
Kepentingan permulaan Dr Lambeth ini rawatan permohonannya perintah


89. Encik Kukulies-Smith menunjukkan bukti Dr Lambeth yang mengikuti peperiksaan Encik Bailif bagi kesesuaiannya untuk mengaku, beliau telah memulakan permohonan bagi suatu perintah rawatan. Dr Lambeth memberi keterangan bahawa ini bukanlah amalan biasa berhubung dengan orang-orang yang disebut untuk kecergasan untuk mengaku penilaian.
90. Ia sudah pasti kes yang Encik Bailif telah mengalami, dan terus menderita, satu atau lebih keadaan mental yang memberi kesan kepada keupayaan untuk berfungsi "biasanya" dalam masyarakat beliau. Ia mungkin berlaku bahawa mereka kadang-kadang keadaan atau sentiasa akan membenarkan pembuatan dan operasi Perintah Rawatan untuk perlindungan Encik Bailif 's. Walau bagaimanapun, kriteria bagi membuat Rawatan Perintah (lihat s 28, Kesihatan Mental (Rawatan dan Penjagaan) 1994 (ACT), yang dinyatakan dalam Lampiran) agak berbeza daripada kriteria untuk menentukan sama ada anggapan kecergasan untuk merayu adalah dipatahkan dalam kes tertentu, dan sebagainya kebimbangan terpuji Dr Lambeth untuk Mr Bailif seperti yang ditunjukkan oleh inisiasinya Rawatan prosiding Perintah tidak mempunyai implikasi langsung untuk siasatan yang saya menjalankan. Khususnya, dapatan yang Rawatan Order akan sesuai tidak dapat mengurangkan penggunaan undang-undang yang berkaitan tentang kecergasan untuk mengaku, dan tidak juga dapatan saya menentukan kesesuaian Rawatan Order.
Penghujahan bertulis bagi pihak Encik Bailif

Komen umum mengenai peruntukan AKTA


91. Dalam penghujahan bertulis yang difailkan selepas pendengaran itu selesai, Encik Kukulies-Smith berhujah bahawa dalam AKTA itu, "takrif yang inklusif dan menyeluruh apa yang boleh membawa kepada seseorang yang tidak layak untuk mengaku adalah lebih konsisten dengan tahap yang lebih rendah daripada yang lebih tinggi bagi yang mendapati bahawa defendan tidak sesuai ". Ia tidak jelas kepada saya bahawa ujian ACT adalah sama ada termasuk atau meluas oleh perbandingan dengan ujian Presser itu, sebaliknya, ia seolah-olah menjadi sebahagian usaha untuk perenggan ujian Presser ke dalam bentuk perundangan. Malah, perbandingan yang teliti ujian Presser dan bentuk semasa s 311 (1) Akta Jenayah mendedahkan bahawa satu-satunya aspek Penerangan Smith J ujian yang sesuai yang tidak digambarkan dengan jelas di dalam s 311 (1), sama ada dalam perkataan Smith J sendiri atau dalam satu set yang sangat mirip kata-kata, adalah keperluan bahawa tertuduh menjadi "dapat membuat pembelaan atau jawapan kepada tuduhan", yang telah ditinggalkan oleh pindaan selepas Kesavarajah (lihat [36]). Memandangkan anggapan AKTA kecergasan untuk mengaku, peninggalan yang akan seolah-olah menunjukkan yang lebih tinggi daripada had yang lebih rendah kerana tidak layak untuk mengaku. Begitu juga perbandingan antara ujian Presser dan ujian AKTA semasa muncul untuk mendedahkan apa-apa asas yang lain di mana saya boleh mendapati bahawa undang-undang AKTA bertujuan untuk mengenakan lebih rendah daripada had yang lebih tinggi untuk mencari tidak layak untuk mengaku.
92. Encik Kukulies-Smith dikemukakan, uncontroversially, bahawa kenyataan dari Taylor pakai oleh Gleeson CJ di Eastman "hanya memajukan cadangan akal bahawa perkara-perkara yang [dilindungi oleh pernyataan] tidak secara automatik membawa kepada dapatan tidak layak". Dia kemudiannya mengatakan bahawa "ia harus diperhatikan bahawa perenggan R v Taylor pakai dalam Eastman tidak menghalang apa-apa perkara yang asas yang mendapati bahawa seseorang itu tidak layak untuk mengaku". Setakat yang penyerahan ini bermakna bahawa seseorang itu mungkin didapati tidak layak untuk mengaku walaupun di mana satu atau lebih daripada cadangan Taylor adalah relevan, saya tidak mempunyai hujah dengannya. Walau bagaimanapun, jika Encik Kukulies-Smith bertujuan untuk menegaskan bahawa seseorang yang boleh didapati tidak layak untuk bercakap semata-mata atas salah satu alasan yang ditolak oleh mahkamah Kanada di Taylor tidak mewajarkan suatu dapatan tidak layak untuk mengaku, yang mesti menjadi salah jika seseorang menerima Gleeson CJ komen berhubung dengan usul Taylor bahawa dalam AKTA "setiap satu daripada cadangan di atas adalah bunyi, dan mereka adalah konsisten dengan ujian statutori".
93. Satu contoh boleh membantu. Saranan (a) dari Taylor adalah seperti berikut:
Hakikat bahawa seseorang tertuduh mengalami khayalan tidak, dengan sendirinya menjadikan dia atau tidak layak untuk dibicarakan, walaupun khayalan yang berkaitan dengan hal perkara perbicaraan.

94. Jika Encik Kukulies-Smith yang mencadangkan bahawa (walaupun Eastman dan Gleeson CJ yang pakai cadangan Taylor) penderitaan khayalan mungkin dalam sesetengah keadaan, dengan sendirinya, menjadikan orang yang dituduh tidak layak untuk dibicarakan walaupun khayalan yang tidak menjadikan dia atau tidak layak mengikut mana-mana perenggan s 311 (1), cadangan yang seolah-olah saya tidak selaras dengan undang-undang dalam AKTA sebagai dipertimbangkan dalam Eastman.
95. Oleh itu, saya tidak dapat melihat apa-apa asas dalam undang-undang AKTA untuk mencari bahawa ujian ACT untuk kecergasan untuk mengaku bertujuan untuk menetapkan had yang lebih rendah daripada ujian Presser bagi dapatan tidak layak untuk mengaku.
Akta Hak Asasi Manusia 2004


96. Encik Kukulies-Smith adverted sebentar untuk dua peruntukan Hak Asasi Manusia 2004 (Akta), khususnya ss 21 dan 30, yang dinyatakan dalam Lampiran kepada penghakiman ini. Seksyen 21 merujuk kepada hak untuk perbicaraan yang adil, dan s 30 memerlukan bahawa "undang-undang Wilayah hendaklah ditafsirkan dengan cara yang serasi dengan hak asasi manusia".
97. Ia tidak jelas kepada saya bahawa ia adalah sesuai bagi saya mempertimbangkan Hak Asasi Manusia penyerahan Akta di semua dalam kes ini, kerana saya tidak berada dalam kedudukan untuk berpuas hati bahawa terdapat pematuhan dengan s 34 Akta itu, yang memerlukan pemberitahuan kepada Peguam Negara dalam keadaan tertentu di mana Hak Asasi Manusia Akta soalan yang dibangkitkan dalam prosiding mahkamah (bahawa pemberitahuan tidak diperlukan jika "Wilayah" adalah suatu pihak kepada prosiding itu, tetapi sama ada Pengarah Pendakwaan awam "Wilayah" untuk ini tujuan tidak mempunyai pengetahuan saya telah diselesaikan, dan terdapat hujah-hujah yang dihormati akan dibuat terhadap cadangan itu).
98. Permohonan Encik Kukulies-Smith tidak sebenarnya seolah-olah melampaui hujah bahawa Hak Asasi Manusia Akta memerlukan s 311 (1) hendaklah dibaca bersama-sama dengan keperluan undang-undang biasa yang tertuduh boleh melancarkan "pertahanan yang sepatutnya" supaya "untuk sabar anggapan kecergasan terdapat dalam s 312 ". Saya tidak bersetuju dengan hujah bahawa s 311 boleh ditafsirkan sebagai menggabungkan keperluan bahawa tertuduh mampu melancarkan "pertahanan yang sepatutnya", tetapi ia adalah sukar untuk melihat bahawa atas dasar itu Hak Asasi Manusia Akta pendahuluan hujah yang telah dikemukakan oleh Encik Kukulies-Smith dengan merujuk kepada pertimbangan kehakiman operasi ujian Presser (lihat [40] di atas).
99. Bagaimanapun saya tidak akan cenderung untuk menerima, tanpa mendengar hujah betul tentang persoalan, bahawa perlindungan hak asasi manusia semestinya memerlukan ujian kerana tidak layak untuk mengaku harus kurang ketat daripada yang lebih ketat. Satu penemuan bahawa seseorang itu tidak layak untuk mengaku boleh dilihat sebagai menafikan orang itu beliau hak asasi manusia, di mana orang yang tidak berada di dalam julat penuh hak-hak ini kepada orang-orang yang dituduh lain menghadapi perbicaraan biasa. Seseorang yang tidak mampu menjalankan hak-hak tersebut perlu dilayan berbeza daripada seseorang yang mampu, untuk mengelakkan cermin serangan berat penuh dengan sistem keadilan jenayah yang dibawa untuk membincangkan mengenai orang yang dalam satu atau lebih aspek semata-mata tidak tidak memahami apa yang berlaku kepada beliau (lihat Gleeson CJ di Eastman di [64]), tetapi ia seolah-olah saya bahawa hak asasi manusia tidak semestinya melanjutkan dengan mengembangkan keupayaan pihak berkuasa untuk mengenal pasti individu yang tidak berupaya mengambil bahagian sepenuhnya dalam sistem undang-undang. Petikan dari Taylorquoted di [46] di atas adalah berkaitan dengan kebimbangan saya.
100. Seperti yang disebutkan pada [12] dan [13] di atas, ia adalah perlu untuk menjaga tegas dalam fikiran perbezaan antara persoalan kecergasan untuk merayu dan persoalan tanggungjawab jenayah untuk tindakan tertentu, soalan yang ditangani dengan agak berasingan dalam AKTA dan , setakat yang saya tahu, secara amnya di seluruh Australia. Ia tidak akan kelihatan serasi dengan hak asasi manusia untuk memegang seseorang jenayah yang bertanggungjawab untuk tindakan mana tanggungjawab moral orang itu untuk tindakan yang telah serius terjejas oleh kemerosotan mental. Tetapi perlindungan hak asasi manusia yang diperlukan secara konsisten dengan cadangan yang tidak semestinya melanjutkan melalui pendekatan yang kurang ketat untuk tidak layak untuk mengaku kriteria, yang, seperti yang telah dinyatakan, boleh merosakkan hak asasi manusia seseorang dengan tidak termasuk dia atau daripada mengambil bahagian dalam yang betul percubaan dan menundukkan kepadanya untuk pendengaran khas; antara lain, dalam AKTA suatu dapatan tidak layak untuk mengaku menafikan orang yang dituduh atas kemungkinan keputusan tidak bersalah oleh sebab kemerosotan mental (lihat Steurer di [33] untuk [35] dan [88]).
101. Dalam keadaan di mana hujah ini telah dibangkitkan, dan pada bahan yang sedang di hadapan saya, saya tidak nampak apa-apa asas untuk memohon tafsiran s 311 Akta Jenayah yang berbeza daripada tafsiran selain daripada Akta Hak Asasi Manusia, namun kesimpulan ini tidak boleh dibaca sebagai mencerminkan pandangan dianggap bahawa Akta Hak Asasi Manusia tidak mempunyai kepentingan dalam konteks kecergasan untuk mengaku siasatan.
Hubungan antara kecergasan untuk merayu dan Perintah Penjagaan


102. Seperti yang disebutkan pada [8] di atas, bukti baru yang disediakan oleh Encik Kukulies-Smith ialah pada 27 Oktober 2009, Tribunal Pentadbiran Awam dan AKTA membuat suatu perintah bahawa "Peguam Bela Awam Australian Capital Territory dilantik Guardian [Mr Bailif] dengan kuasa-kuasa terhad kepada isu-isu undang-undang ".
103. Encik Kukulies-Smith, dalam penghujahan terperinci dan bernas, berhujah bahawa akibat daripada perintah ini, Encik Bailif tidak, sebagai perkara undang-undang, boleh memberi arahan kepada peguamnya, dan oleh itu dia mesti didapati tidak layak merayu dengan merujuk kepada ujian yang dinyatakan dalam s 311 (1) (f), iaitu bahawa dia "tidak boleh ... memberi arahan kepada peguam [beliau] ".
104. Peruntukan yang berkaitan dalam Akta Penjagaan dan Pengurusan Harta Akta 1991 (Akta) (Akta Penjagaan) adalah ss 4, 5, 7, 7B dan 11. Mereka adalah seperti yang dinyatakan dalam Lampiran.
105. Walau bagaimanapun, walaupun dengan penjagaan yang Encik Kukulies-Smith telah berhujah memihak kepada hujahnya, dan walaupun rayuan cetek itu, saya tidak dapat menerimanya.
106. S 7 kriteria untuk membuat Perintah Penjagaan dinyatakan berbeza dari, dan seolah-olah tidak mempunyai apa-apa pertindihan perlu dengan, ujian untuk kecergasan untuk mengaku yang dinyatakan di dalam s 311 Akta theCrimes. Sebagai contoh, seseorang untuk siapa penjaga dilantik di bawah s 7 manakala keupayaan membuat keputusan mereka terjejas kerana keadaan fizikal yang tidak semestinya memenuhi ujian dalam s 311 (1) kerana tidak layak untuk mengaku, kerana apa-apa ketidakupayaan untuk mengarah sebuah peguam tidak akan disebabkan oleh proses mental bercelaru atau terjejas. Oleh itu, ia tidak boleh menjadi kes bahawa seseorang untuk siapa penjaga telah dilantik semestinya dan secara automatik layak untuk merayu oleh sebab yang tidak dapat mengarahkan peguam.
107. Seksyen 312 (3) (a) Akta Jenayah yang menyatakan kecergasan yang mengaku adalah persoalan fakta, dan s 311 (1) (f) seolah-olah berhadapan dengan hakikat keupayaan seseorang ("tidak boleh") dan bukannya dengan kapasiti undang-undang mereka atau mana-mana undang-undang lain sekatan ke atas skop bagi mereka untuk mengarahkan peguam. Encik Kukulies-Smith mungkin betul bahawa s 11 Akta Penjagaan membayangkan pengecualian berkesan kuasa undang-undang orang yang tertakluk kepada perintah itu. Walau bagaimanapun, itu tidak bermakna bahawa orang itu "tidak boleh ... memberi arahan kepada peguam [beliau] "bagi maksud s 311 Akta Jenayah itu.
108. Tambahan pula, sebagai Mr Kukulies-Smith berkata, membuat Perintah Penjagaan tidak menyebabkan "arahan" orang dilindungi itu tidak ketara atau tidak berkesan, sebaliknya, penjaga adalah dengan s 4 Akta Penjagaan yang diperlukan untuk melaksanakan kehendak-orang dilindungi itu "setakat mana yang mereka boleh bekerja keluar ... melainkan membuat keputusan selaras dengan hasrat mungkin ketara menjejaskan kepentingan "orang dilindungi itu (s 4 (2) (a)). Mana orang-orang yang menarik minat akan terjejas, penjaga masih diperlukan untuk memberi kesan kepada mereka yang ingin sebaik mungkin tertakluk kepada perlindungan orang yang (ss 4 (2) (b) dan (c)). Iaitu, perkiraan penjagaan menganggap bahawa orang yang berkenaan boleh mengekalkan kapasiti yang lebih besar untuk menyatakan lebih kurang keinginan rasional, dan memerlukan bahawa mereka ingin diberi kuasa melainkan jika yang ketara akan menjejaskan kepentingan orang itu.
109. Akhir sekali, saya ambil perhatian bahawa semasa perbicaraan di hadapan saya pada bulan September 2009, Encik Bailif sudah tertakluk kepada Perintah Penjagaan, dan Encik Kukulies-Smith adalah hasil diarahkan oleh pejabat Peguambela Awam, ini tidak menghalang Encik Bailif dan Encik Kukulies- Smith berbincang, pada hasutan Encik Bailif 's, kira-kira soalan yang akan ditanya dalam pemeriksaan balas Dr Lambeth, dengan keputusan bahawa Encik Kukulies-Smith ditanya beberapa siri lagi soalan Dr Lambeth mengenai perkara yang beliau kemudian bergantung kepada di dalam bukunya penghujahan.
110. Secara ringkasnya, membuat Perintah Penjagaan tidak langsung memberi kesan kepada 'keupayaan fizikal atau mental s untuk memberi arahan, ia mungkin menghadkan skop bagi seorang peguam untuk mengambil kira Encik Bailif' Encik Bailif arahan s di mana mereka muncul dengan ketara buruk kepada kepentingan, tetapi ia tidak menghapuskan skop arahan beliau untuk diterima dan diambil tindakan (s 4 Akta Penjagaan); dan tidak boleh berkata, memandangkan Order Penjagaan itu dibuat pada kriteria yang berbeza, yang membuat atau kewujudan daripada Order Penjagaan adalah undang-undang yang tidak konsisten dengan dapatan kecergasan untuk merayu.
Kesimpulan mengenai permohonan lain


111. Tiada permohonan Encik Kukulies-Smith telah memujuk saya bahawa Encik Bailif mesti didapati tidak layak untuk mengaku walaupun kegagalan untuk memenuhi mana-mana kriteria kerana tidak layak untuk mengaku yang dinyatakan di dalam s 311 beliau.

Permohonan bagi perintah di bawah Akta Jenayah s 315 (4)

112. Seperti yang telah disebutkan, Encik Kukulies-Smith memohon suatu perintah di bawah s 315 (4) Akta Jenayah membuang pertuduhan terhadap Encik Bailif mengambil kira sifat remeh atau sifat kemerosotan mental Encik Bailif 's.
113. Pertuduhan dalam kes ini membawa hukuman maksimum penjara 10 tahun dan denda besar. Apa Encik Bailif dikatakan telah dilakukan nampaknya telah menyebabkan kerosakan yang ketara kepada sebuah kereta yang digunakan oleh seseorang yang bertindak dalam mengejar kewajipan beliau sebagai pengurus harta yang dimiliki oleh sebuah pertubuhan kebajikan. Apa sahaja yang hak dan kesalahan kejadian tertentu, ia adalah sukar untuk mengatakan yang menyebabkan kerosakan itu dalam keadaan sedemikian adalah satu perkara yang remeh.
114. Encik Kukulies-Smith berkata dalam penghujahan bertulis bahawa tidak ada keterangan di hadapan mahkamah mengenai nilai kerosakan harta benda yang disebabkan, tetapi saya tidak melihat bahawa yang mewajibkan saya untuk menganggap bahawa hanya kerosakan nominal adalah disebabkan oleh pecah dua cermin depan. Dalam konteks yang saya perhatikan tuntutan Encik Bailif 's semasa perbicaraan di hadapan saya bahawa dia telah dibayar untuk penggantian cermin depan, dan hakikat bahawa tawaran untuk membayar kerosakan itu juga dicatatkan dalam Penyata polis Fakta, jika Encik Bailif telah pampasan pemilik kereta bagi kerosakan yang disebabkan, yang mungkin menjelaskan ketiadaan nilai dinyatakan bagi kerosakan atau tuntutan bagi pampasan.
115. Tambahan pula, apa-apa yang timbul semasa atau sebagai hasil daripada kecergasan untuk merayu pendengaran mencadangkan bahawa jenis apa-apa kemerosotan mental yang dialami oleh Encik Bailif perlu maafkan dia dari penentuan yang betul bagi tanggungjawab jenayah, atau bahawa apa-apa penentuan akan menjadi sia-sia di rasa bahawa ia tidak akan menyampaikan apa-apa mesej yang bermakna kepada Encik Bailif. Dalam mengatakan ini, saya tidak menganggap bahawa mana-mana mesej yang bermakna semestinya akan diendahkan oleh Encik Bailif, tetapi saya tidak mempunyai sebab untuk mempercayai bahawa dia tidak akan memahaminya.
116. Oleh itu, saya menolak permohonan Encik Kukulies-Smith bagi suatu perintah di bawah s 315 (4) Akta Jenayah menolak pertuduhan itu, dan kini saya akan memuktamadkan kecergasan untuk merayu penyiasatan.

Ringkasan AKTA undang-undang

117. Sebelum berbuat demikian, bagaimanapun, dan dengan mengambil kira kesediaan Dr Lambeth ini, dinyatakan dalam keterangan lisan, untuk mengambil kira apa-apa penjelasan lagi yang boleh diberikan tentang bagaimana kecergasan untuk mengaku ujian boleh diguna pakai dalam AKTA, ia mungkin meringkaskan bernilai pandangan saya tentang soalan itu. Dalam kepentingan kesempurnaan saya telah dimasukkan beberapa bahan yang diambil daripada Steurer yang tidak langsung berkaitan dengan persoalan kecergasan Encik Bailif 's untuk merayu.
118. Pertama, seseorang itu dianggap sebagai patut mengaku (Akta Jenayah s 312 (1)).
119. Itulah anggapan yang dipatahkan, dan orang yang tidak layak untuk mengaku, jika ia ditubuhkan pada imbangan kebarangkalian bahawa proses mental orang itu sedang bercelaru atau terjejas setakat bahawa orang itu tidak boleh mengambil bahagian dalam proses jenayah dengan cara yang tertentu (Jenayah Akta s 311 (1)). Khususnya:
(A)
Seseorang tidak layak untuk mengaku jika dia tidak boleh memahami sifat caj (Akta Jenayah s 311 (1) (a)).
(B)
Seseorang tidak layak untuk mengaku jika dia tidak boleh memasuki rayuan terhadap pertuduhan itu atau menjalankan hak untuk mencabar atau juri juri (Akta Jenayah s 311 (1) (b)). Ini tidak memerlukan orang yang boleh menyuarakan alasan rasional untuk memutuskan sama ada untuk mencabar juri tertentu (Steurer di [41]).
(C)
Seseorang tidak layak untuk mengaku jika dia tidak dapat memahami bahawa prosiding itu adalah satu persoalan mengenai sama ada orang yang melakukan kesalahan (Jenayah Akta s 311 (1) (c)).
(D)
Seseorang tidak layak untuk mengaku jika dia tidak boleh mengikuti kursus prosiding (Akta Jenayah s 311 (1) (d)). Orang yang perlu memahami apa yang sedang berlaku di mahkamah dalam pengertian umum, tetapi tidak memahami tujuan semua formaliti mahkamah pelbagai (Presser pada 48). Pandangan bahawa prosiding mahkamah adalah "gobbledygook" atau "jargon", kekurangan pengetahuan istilah undang-undang, atau pengakuan oleh orang yang kadang-kadang dia duduk di mahkamah dan membolehkan orang bercakap tanpa menyerap apa-apa, tidak menyebabkan orang yang tidak layak untuk bercakap (Steurer di [15] dan [16]). Hakikat bahawa gangguan mental orang itu boleh menghasilkan tingkah laku yang akan mengganggu aliran teratur percubaan tidak dengan sendirinya menyebabkan orang itu tidak layak untuk bercakap (Eastman di [26] dan [27]).
(E)
Seseorang tidak layak untuk mengaku jika dia tidak boleh memahami kesan besar apa-apa keterangan yang boleh diberikan untuk menyokong pendakwaan (Akta Jenayah s 311 (1) (e)).
(F)
Seseorang tidak layak untuk mengaku jika dia tidak boleh memberi arahan kepada peguam orang itu (Akta Jenayah s 311 (1) (f)). Walau bagaimanapun, hakikat bahawa gangguan mental seseorang menghalang dia atau dia daripada mempunyai secara baik, hubungan kepercayaan dengan peguam tidak dengan sendirinya bermakna bahawa orang yang tidak layak untuk bercakap (Eastman di [26] dan [27]). Pelantikan penjaga dengan kuasa berhubung dengan isu-isu undang-undang di bawah Akta Penjagaan dan Pengurusan Harta Akta 1991 tidak dengan sendirinya bermakna bahawa seseorang itu tidak layak untuk bercakap ([110] di atas).

120. Seseorang perlu mempunyai keupayaan untuk membentangkan pembelaan yang sepatutnya, tetapi ia tidak perlu pertahanan yang mampu. Hakikat bahawa orang yang mungkin telah dikemukakan atau pembelaannya dengan cara yang lebih baik jika rawatan perubatan atau ubat yang sesuai telah disediakan, atau jika dia telah memiliki kepintaran yang lebih besar atau ketajaman fikiran, adalah tidak relevan. Hakikat bahawa seseorang yang mengalami gangguan mental yang boleh menyebabkan kepadanya untuk menjalankan pembelaan dengan cara yang mahkamah dianggapnya bertentangan dengan atau kepentingan beliau tidak dengan sendirinya bermakna bahawa orang yang tidak layak untuk mengaku. (Kesavarajah pada 245; Rivkinat [297] kepada [298]; Clark di [129]; Eastman di [26] dan [27]).
121. Hakikat bahawa seseorang tertuduh mengalami khayalan yang tidak dengan sendirinya menjadikan dia atau tidak layak untuk mengaku, walaupun khayalan yang berkaitan dengan hal perkara percubaan (Eastman di [26] dan [27]).
122. Seseorang itu tidak layak untuk bercakap hanya kerana orang yang mengalami kehilangan ingatan. (Akta Jenayah s 311 (2)).
123. Kecergasan seseorang untuk mengaku tidak terjejas oleh keadaan mental beliau pada masa yang apabila orang yang terlibat dalam perlakuan yang diperlukan untuk kesalahan yang dikatakan itu. Keadaan mental orang itu pada masa yang kelakuan itu adalah berkaitan dengan tanggungjawab jenayah beliau bagi kesalahan itu (Kanun Jenayah s 28), bukan untuk kecergasan seseorang untuk merayu. Khususnya, seseorang mungkin patut mengaku walaupun, pada masa yang laku itu:

(A) orang yang tidak tahu sifat dan kualiti atau tingkah laku beliau, atau
(B) orang itu tidak tahu bahawa kelakuan itu adalah salah, iaitu, dia tidak boleh sebab dengan tahap yang sederhana dan rasa tenang kira-kira sama ada tingkah laku, seperti yang dilihat oleh seseorang yang munasabah, adalah salah, atau
(C) orang itu tidak dapat mengawal tingkah laku itu.

124. Akhirnya, ia tidak seharusnya dianggap bahawa seseorang semestinya lebih baik, atau bahawa beliau hak asasi manusia yang lebih baik dilindungi, oleh mendapati bahawa orang yang tidak layak untuk mengaku.

Kesimpulan tentang kecergasan untuk merayu

125. Saya telah meneliti setiap kriteria yang dinyatakan di dalam s 311 (1) Akta Jenayah dengan merujuk kepada pendapat setiap Drs George dan Lambeth dan tingkah laku Encik Bailif, telah dianggap apa yang saya faham sebagai undang-undang yang terpakai, dan telah membuat kesimpulan bahawa keupayaan Encik Bailif 's untuk memahami dan mengambil bahagian dalam proses undang-undang tidak, atau tidak ditubuhkan untuk menjadi, kini terjejas oleh sebarang gangguan atau kerosakan proses mental ke tahap yang boleh menyebabkan dia tidak berupaya di bawah mana-mana kriteria. Saya mendapati bahawa siasatan di bawah s 311 Akta Jenayah itu tidak menetapkan bahawa Encik Bailif tidak layak untuk mengaku dan kerana itu anggapan dalam s 312 kecergasan untuk merayu terpakai.
126. Oleh itu, saya mendapati bahawa Encik Bailif kini patut merayu kepada caj harta sengaja merosakkan.

Saya mengesahkan bahawa satu sebelumnya ratus dua puluh enam (126) perenggan bernombor adalah salinan yang benar bagi Sebab-sebab di sini kiamat Kehormat beliau, Hakim Penfold.




Bersekutu:
Tarikh: 21 Jun 2010




Peguam bagi Mahkota: Mr J Lawton
Peguamcara bagi Crown: Pengarah AKTA Pendakwaan Awam
Peguam bagi tertuduh: Mr M Kukulies-Smith
Peguamcara bagi tertuduh: Ken Kush & Associates
Tarikh pendengaran: 14 September 2009
Tarikh penghujahan bertulis: 23 September, 15 Disember 2009
Tarikh penghakiman: 21 Jun 2010

Lampiran - undang-undang yang berkaitan
Bahagian 1 - Ujian untuk kecergasan untuk merayu
Akta Jenayah 1900 (ACT)

[Sebagaimana yang berkuat kuasa sejak Februari 2005]

311 Apabila seseorang itu tidak layak untuk bercakap
(1) Seseorang tidak layak untuk merayu kepada pertuduhan jika proses mental seseorang yang bercelaru atau terjejas setakat bahawa orang yang tidak dapat membuatnya-
(A) memahami sifat pertuduhan itu;
(B) memasuki rayuan terhadap pertuduhan itu dan menjalankan hak untuk mencabar juri atau juri itu;
(C) memahami bahawa prosiding itu adalah satu persoalan mengenai sama ada orang yang melakukan kesalahan itu;
(D) mengikuti kursus prosiding itu;
(E) memahami kesan besar apa-apa keterangan yang boleh diberikan bagi menyokong pendakwaan itu;
(F) memberikan arahan kepada peguam orang itu.
(2) Seseorang itu tidak layak untuk bercakap hanya kerana orang yang mengalami kehilangan ingatan.
312 Anggapan kecergasan untuk mengaku, taraf dan lain-lain bukti
(1) Seseorang itu dianggap sebagai sesuai untuk mengaku.
(2) anggapan ini dipatahkan hanya jika ia ditubuhkan, pada suatu penyiasatan di bawah bahagian ini, bahawa orang yang tidak layak untuk mengaku.
(3) Persoalan kecergasan seseorang untuk merayu-
(A) adalah satu persoalan fakta dan
(B) hendaklah diputuskan berdasarkan imbangan kebarangkalian.
(4) Tiada pihak menanggung beban bukti berhubung dengan soalan.


Kesihatan Mental (Rawatan dan Penjagaan) 1994 (ACT)

[Sebagaimana yang berkuat kuasa pada tarikh tahun 2003 penilaian Dr George]

68 Penentuan kecergasan untuk merayu
(3) Tribunal hendaklah membuat penentuan bahawa seseorang itu tidak layak untuk merayu kepada pertuduhan jika berpuas hati bahawa proses mental orang itu yang bercelaru atau terjejas setakat bahawa orang itu tidak dapat-
(A) untuk memahami sifat pertuduhan itu;
(B) untuk membuat rayuan terhadap pertuduhan itu dan untuk melaksanakan hak untuk mencabar juri atau juri itu;
(C) untuk memahami bahawa prosiding siasatan sama ada orang yang melakukan kesalahan itu;
(D) untuk mengikuti kursus prosiding itu, atau
(E) untuk memahami kesan besar apa-apa keterangan yang boleh diberikan bagi menyokong pendakwaan itu;
(F) untuk memberi arahan kepada wakil sah beliau.


Kesihatan Mental (Rawatan dan Penjagaan) 1994 (ACT)

[Seperti yang asalnya digubal pada tahun 1994 dan dianggap di Eastman]

68. Penentuan kecergasan untuk merayu
(1)
Dalam seksyen ini-

"Untuk menentukan tahap kecergasan" ertinya suatu perintah Mahkamah Agung di bawah Bahagian XIA Akta Jenayah Akta yang menghendaki seseorang untuk menyerahkan kepada bidang kuasa Tribunal untuk membolehkan Tribunal untuk menentukan sama ada atau tidak orang itu patut merayu kepada pertuduhan diletakkan terhadap orang itu.
(2)
Mengikuti apa-apa siasatan sebagaimana yang difikirkan sesuai Tribunal, Tribunal hendaklah menentukan, atas imbangan kebarangkalian-
(A)
sama ada atau tidak seseorang yang tertakluk kepada suatu perintah untuk menentukan kecergasan patut merayu kepada pertuduhan itu; dan
(B)
jika Tribunal menentukan bahawa orang yang tidak layak untuk merayu kepada pertuduhan itu, sama ada atau tidak orang yang berkemungkinan akan patut dalam tempoh 12 bulan selepas penentuan itu dibuat.
(3)
Tribunal tidak boleh membuat penentuan bahawa seseorang itu patut merayu kepada pertuduhan melainkan jika berpuas hati bahawa orang yang mampu-
(A)
memahami apa yang ia adalah bahawa dia telah dikenakan;
(B)
merayu kepada pertuduhan itu dan menjalankan atau kanannya cabaran;
(C)
memahami bahawa prosiding di hadapan Mahkamah Agung akan menjadi satu siasatan sama ada atau tidak orang yang melakukan apa yang dia didakwa;
(D)
berikutan, secara umum, perjalanan prosiding di hadapan Mahkamah;
(E)
memahami kesan yang besar apa-apa keterangan yang diberikan terhadap dia atau dia;
(F)
membuat pembelaannya kepada, atau menjawab, pertuduhan itu;
(G)
memutuskan apa pembelaan dia akan bergantung kepada;
(H)
memberi arahan kepada wakil sah beliau (jika ada) dan
(J)
membuat atau versi beliau mengenai fakta yang diketahui oleh Mahkamah dan wakil sah beliau (jika ada).
(4)
Tribunal hendaklah memberitahu Mahkamah Agung penentuan berkenaan dengan seseorang dan boleh membuat syor kepada Mahkamah tentang bagaimana orang yang perlu ditangani.



Bahagian 2 - undang-undang Lain-lain
Akta Jenayah 1900 (ACT)

315 Prosedur jika soalan dikhaskan untuk siasatan
...
(4) Jika mahkamah berpendapat bahawa, kerana sifat remeh pertuduhan atau sifat kemerosotan mental defendan, ia akan menjadi tidak sesuai untuk mengenakan apa-apa hukuman ke atas defendan berhubung dengan kesalahan itu, mahkamah boleh memutuskan untuk tidak menjalankan keluar atau meneruskan penyiasatan dan boleh menolak tuduhan dan perintah supaya orang itu dilepaskan.

Kanun Jenayah 2002 (ACT)

27 nilai Definisi-mental
(1) Dalam Akta ini:
kemerosotan mental termasuk keadaan uzur, hilang upaya intelek, penyakit mental, kerosakan otak dan gangguan personaliti yang teruk.
(2) Dalam seksyen ini:
penyakit mental merupakan kelemahan asas patologi fikiran, sama ada jangka masa panjang atau pendek dan sama ada kekal atau sementara, tetapi tidak termasuk keadaan (keadaan reaktif) akibat daripada tindak balas minda yang sihat kepada rangsangan luar yang luar biasa.
(3) Walau bagaimanapun, keadaan yang reaktif boleh menjadi keterangan bagi penyakit mental jika ia melibatkan beberapa keabnormalan dan terdedah untuk berulang.
28 kemerosotan mental dan tanggungjawab jenayah
(1) Seseorang tidak jenayah yang bertanggungjawab bagi sesuatu kesalahan jika, apabila menjalankan pengendalian yang diperlukan untuk kesalahan itu, orang itu telah mengalami kemerosotan mental yang mempunyai kesan bahawa-
(A) orang yang tidak tahu sifat dan kualiti tingkah laku itu;
(B) orang itu tidak tahu bahawa kelakuan itu salah, atau
(C) orang itu tidak dapat mengawal tingkah laku itu.
(2) Bagi subseksyen (1) (b), orang yang tidak tahu tingkah laku yang salah jika orang yang tidak boleh sebab dengan ijazah yang sederhana akal dan kesabaran sama ada tingkah laku itu, seperti yang dilihat oleh seseorang yang munasabah, adalah salah.
...

Penjagaan dan Pengurusan Harta Akta 1991 (ACT)

4 Prinsip yang perlu diikuti oleh pembuat keputusan
(1) Seksyen ini terpakai bagi pelaksanaan oleh seseorang (pembuat keputusan) daripada fungsi di bawah Akta ini berhubung dengan orang terjejas dengan keupayaan membuat keputusan (orang yang dilindungi).
(2) Prinsip-prinsip membuat keputusan yang akan diikuti oleh pembuat keputusan adalah seperti berikut:
(A) kehendak orang dilindungi itu, setakat mana yang mereka boleh bekerja di luar, mesti diberi kuat kuasa, melainkan membuat keputusan selaras dengan hasrat mungkin ketara menjejaskan kepentingan orang dilindungi itu;
(B) jika memberi kesan kepada kehendak orang dilindungi itu mungkin ketara menjejaskan kepentingan orang-pembuat keputusan mesti melaksanakan kehendak-orang dilindungi itu sejauh mungkin tanpa ketara menjejaskan kepentingan orang dilindungi itu;
(C) jika kehendak orang dilindungi itu tidak boleh diberi kesan pada setiap-kepentingan orang yang dilindungi mestilah digalakkan;
(D) kehidupan orang dilindungi itu (termasuk gaya hidup seseorang) diganggu setakat yang perlu terkecil;
(E) orang yang dilindungi perlu digalakkan untuk menjaga dirinya sejauh mungkin;
(F) orang yang dilindungi perlu digalakkan untuk hidup dalam masyarakat umum, dan mengambil bahagian dalam aktiviti-aktiviti kemasyarakatan, setakat yang mungkin.
...
5 Bila seseorang telah terjejas keupayaan dalam membuat keputusan?
Kerana Akta ini, seseorang yang telah terjejas keupayaan membuat keputusan jika kemampuan membuat keputusan orang itu terjejas kerana keadaan fizikal, mental, psikologi dan intelektual atau negeri, sama ada atau tidak keadaan atau negeri adalah penyakit diagnosable.
7 Pelantikan dan kuasa penjaga
(1) Seksyen ini terpakai jika ACAT berpuas hati bahawa-
(A) seseorang yang telah terjejas keupayaan membuat keputusan berhubung dengan sesuatu perkara yang berhubungan dengan kesihatan atau kebajikan orang itu dan
(B) semasa orang itu mempunyai cacat membuat keputusan keupayaan-
(I) ada, atau mungkin, keperluan untuk membuat keputusan berhubung dengan perkara itu;
(Ii) orang yang mungkin untuk melakukan sesuatu yang berhubung dengan perkara yang melibatkan atau mungkin melibatkan, risiko yang tidak munasabah untuk kesihatan, kebajikan atau harta orang itu dan
(C) jika penjaga tidak dilantik-
(I) keperluan seseorang tidak akan dipenuhi;
(Ii) kepentingan orang itu akan ketara terjejas.
Nota 1 Lihat s 8C berhubung dengan pelantikan seseorang penjaga bagi kanak-kanak.
Nota 2 keperluan seseorang boleh dipenuhi, atau kepentingan orang itu dilindungi, di bawah kuasa yang berkekalan peguam (lihat Akta Surat Kuasa Wakil 2006).
(2) ACAT boleh, melalui perintah, melantik penjaga bagi orang itu, dengan kuasa yang ACAT berpuas hati adalah perlu atau wajar untuk membuat keputusan bagi orang yang selaras dengan prinsip-prinsip membuat keputusan.
Nota kuasa yang boleh diberikan kepada penjaga adalah terhad di bawah s 7B.
(3) Kuasa-kuasa yang boleh diberikan kepada penjaga seseorang termasuk kuasa yang berikut:
(A) untuk membuat keputusan di mana, dan dengan siapa, orang yang hidup;
(B) untuk menentukan apa pendidikan atau latihan orang itu untuk menerima;
(C) untuk membuat keputusan sama ada seseorang itu akan dibenarkan untuk bekerja;
(D) jika orang itu akan dibenarkan bekerja untuk menentukan sifat kerja, tempat pekerjaan dan majikan;
(E) untuk memberi, untuk orang itu, persetujuan yang dikehendaki untuk prosedur atau rawatan perubatan lain (selain daripada satu prosedur perubatan yang ditetapkan);
(F) untuk membawa atau meneruskan prosiding undang-undang untuk atau atas nama orang itu.
Sekatan 7B pada kuasa penjaga
Kuasa-kuasa yang boleh diberikan kepada penjaga seseorang tidak termasuk kuasa untuk mendisiplinkan orang atau kuasa untuk melakukan apa-apa perkara-perkara berikut bagi orang yang:
(A) mengundi dalam sesuatu pilihan raya;
(B) membuat wasiat atau instrumen wasiat yang lain;
(C) persetujuan kepada penggunaan kanak-kanak;
(D) memberi kebenaran untuk perkahwinan;
(E) memberikan persetujuan yang dikehendaki untuk prosedur perubatan yang ditetapkan bagi orang itu.
11 Kuasa untuk menjadi kurangnya ketat
Kuasa yang diberikan kepada penjaga seseorang atau seorang pengurus harta seseorang tidak akan ada lebih ketat kebebasan orang itu keputusan dan tindakan daripada yang perlu untuk mencapai tujuan perintah itu.
Perhatikan Juga, penjaga atau pengurus perlu menjalankan kuasa selaras dengan prinsip-prinsip membuat keputusan (lihat s 4).

Akta Hak Asasi Manusia 2004 (ACT)

21 percubaan Fair
(1) Setiap orang berhak untuk mempunyai tuduhan jenayah, dan hak-hak dan kewajipan diiktiraf oleh undang-undang, yang diputuskan oleh mahkamah yang berwibawa, bebas dan saksama atau tribunal selepas perbicaraan yang adil dan orang awam.
(2) Walau bagaimanapun, media dan orang ramai boleh dikecualikan daripada semua atau sebahagian daripada perbicaraan
(A) untuk melindungi moral, ketenteraman awam atau keselamatan negara dalam masyarakat demokratik, atau
(B) jika kepentingan kehidupan peribadi pihak-pihak yang memerlukan pengecualian itu;
(C) jika, dan setakat itu, pengecualian adalah ketat perlu, dalam hal keadaan khas kes itu, kerana publisiti sebaliknya akan menjejaskan kepentingan keadilan.
(3) Tetapi setiap penghakiman dalam prosiding jenayah atau sivil mesti dibuat awam melainkan jika kepentingan kanak-kanak memerlukan bahawa penghakiman itu tidak boleh didedahkan kepada umum.
30 Tafsiran undang-undang dan hak asasi manusia
Setakat ini kerana ia adalah mustahil untuk berbuat demikian secara konsisten dengan tujuan, undang-undang Wilayah hendaklah ditafsirkan dengan cara yang serasi dengan hak asasi manusia.

Kesihatan Mental (Rawatan dan Penjagaan) 1994 (ACT)

28 Kriteria untuk membuat perintah rawatan psikiatri
ACAT boleh membuat suatu perintah rawatan psikiatri berhubung dengan seseorang jika-
(A) orang yang mempunyai penyakit mental dan
(B) ACAT mempunyai alasan yang munasabah untuk mempercayai bahawa, oleh kerana penyakit, orang yang mungkin untuk
(I) melakukan kemudaratan yang serius kepada dirinya sendiri, sendiri atau orang lain, atau
(Ii) mengalami kemerosotan mental dan fizikal yang serius;
kecuali tertakluk kepada rawatan psikiatri sukarela dan
(C) ACAT berpuas hati bahawa rawatan psikiatri mungkin untuk mengurangkan bahaya atau kemerosotan (atau kemungkinan bahaya atau kemerosotan) yang disebut dalam perenggan (b) dan menyebabkan peningkatan dalam keadaan jiwa orang itu, dan
(D) rawatan yang tidak dapat disediakan secukupnya dengan cara yang akan melibatkan sekatan kurang daripada kebebasan pilihan dan pergerakan orang daripada akan mengakibatkan daripada orang yang menjadi pesakit tidak sukarela....